Eert uw vader en uw moeder.

Als het in de avond koud wordt in huize Dhakal wikkelen we ons in dekens en verzamelen we in de huiskamer. Ik stel voor om hout te sprokkelen voor een kampvuur maar dit wordt niet toegestaan door de gebroeders. Ik ben al enige tijd mijn gevoel en rol als gast verloren. Ik struikel zo nu en dan nog wel eens over culturele verschillen maar ik voel me thuis in huize Dhakal. Het siert het gezin dat zij je altijd als gast zullen blijven behandelen. Dit is misschien een tegenstrijdigheid maar de relatie is er één van wederzijds vertrouwen.

Het telefoongesprek van vandaag tussen Thakur en mij vader heeft mijn gastheer zwaar doen beroeren. Dat ‘mien pabbe’ inmiddels zijn achtste zoon heeft geadopteerd en ik steeds meer aan een gelimiteerde editie van een gedeelde MG moet denken, bevestigd nog steeds mijn aanwezige materialistische eigengereidheid. Nadat ‘mien pabbe’ ook nog eens een persoonlijk christelijk discutabel bericht naar een digitaal prikbord heeft gestuurd, wordt er sindsdien naarstig geredetwist in het bikersrestaurant over de nieuwe witte reus die misschien wel langer is dan Lambu. Wordt er plotseling door mijn eigen vader aan mijn troon gezaagd? Ik geloof het niet.

Thakur heeft namelijk op jonge leeftijd zijn vader verloren, hij heeft hem nooit gekend. Er zijn geen foto’s en er is geen sterfdatum. Hij leeft voort in de verhalen. Thakur kan zich nog levendig herinneren dat hij in zijn geboorteplaats Chitwan, als jonge telg van het gezin, bedelend van deur tot deur voedsel verzamelde. Zijn moeder zat ziek thuis en broeder Krishna was vertrokken naar India. Naast zijn moeder, moest Thakur op achtjarige leeftijd ook voor zijn jongere broertje Sajjal zorgen. Het hoogtepunt uit zijn jeugd was de dag dat zijn oom op bezoek kwam en de kinderen een T-shirt en de mogelijkheid tot scholing schonk. Thakur vertelt het mij in deze volgorde.

Na de mislukte pogingen van vader Dhakal en broeder Krishna vertrekt ook Thakur naar India. Op twaalfjarige leeftijd maakt hij dagen van zestien uur in een wasserette. Met regelmaat wordt hij door de tiranniserende eigenaar geslagen. Thakur slaapt naast de wastobbe en wordt verboden het kampement te verlaten. Eenzaamheid en uitzichtloosheid doet de jonge puber doen besluiten te ontsnappen. Thakur vertelt de hele nacht te hebben gerend en nooit meer achterom heeft gekeken. Aangekomen bij een spoorlijn springt hij op één van de wagons die hem weer naar zijn vaderland terugbrengt. Herenigd met zijn weer gezonde moeder en de teruggekomen Krishna besluit de familie elkaar nooit meer te verlaten.