Nepalese burgeroorlog

Ondertussen manoeuvreren we ons nog steeds met een kruissnelheid van enkele knopen door het bos. Ik verbeeld hoe de gepantserde olifant de ijverige Suzuki in een slurfomdraai ons door de varanen zal slingeren. Dhurbe houdt zich stil en we arriveren bij een rivier. Onrustig en in het nauw gedreven vraag ik geërgerd waar de brug is gebleven. Net als eerder vandaag begint Thakur alweer te transpireren en wordt door zijn vrienden opgejaagd om met een aanloop de auto een kans te geven. Voordat Lambu enige aarzeling kan uiten raast het 800cc motortje de diepte in. De rook komt door de radiatorsluizen de auto binnen en opnieuw ben ik genoodzaakt mijn langgerekte torso door het raam te hijsen. De Suzuki krijst, voelt de hete ivoren adem vanuit de achtergelaten jungle en vecht al zwemmend naar een vaste ondergrond.

Wonder boven wonder weten we de overkant te halen. Ik omhels de vrienden en veeg het rivierzand uit mijn haren. Aan de overkant proosten we op de onoverwinnelijkheid. Na adrenaline, endorfine kan ik nog wel wat extra proteïne gebruiken en bestel een schaal met vis. De vissen worden ongeslacht met huid en graad, gefrituurd geserveerd. Even kijk ik in de ogen van één van de onfortuinlijke forellen. “Sometimes you eat the bar and sometimes… well, he eats you”

We komen aan in Bandipur, een dorp in het Tanahu district, waar we bij enkele vrienden een glas wodka drinken. Het zware lokaal gebrouwen distillaat tart mijn maag maar is een aangename verlichting na de adrenaline rush van vandaag. Thakur heeft de alcohol afgezworen vanwege het leed wat de plaatselijke gemaakte, vaak giftige, drank in zijn omgeving heeft veroorzaakt. Bij mij weet de substantie in ieder geval de laatste forel te verteren.

Onze tour zit er nog niet op. Mijn naïeve en zelfzuchtige hoop op een papegaaiduiker, neushoorn of kolibrie heb ik twee jaar geleden al verloren. Ik bevind me tussen de locals en die zullen nooit met een ranger dieper het bos in trekken. We passeren een enorme opvallende krater, naast het gat is een monumentaal herdenkingsteken geplaatst. “May they rest in peace”, zegt Jid. Enkele kennissen van hem, zaten aan boord van de catastrofale aanslag op een lokale bus, tijdens de burgeroorlog van zeven jaar geleden. Een conflict waarin Maoïstische rebellen de monarchie met succes ten val hebben gebracht. De terroristische aanslag, van de linkse Maoïstische opstandelingen, heeft hier 53 mensen het leven gekost. Jid herinnert zich de uiteengereten lichamen en ik merk dat hij niet over het trauma wil vertellen. “Een gitzwarte dag in de geschiedenis van het conflict”, zegt Binot. In totaal hebben 12.000 mensen het leven gelaten. Inmiddels is de situatie ‘stabiel’ en vinden er geen klakkeloze afrekeningen meer plaats. Vanwege de grote achterban hebben de Maoïsten met succes een greep op het parlement kunnen doen. Met een onttroonde koning vormen de Maoïsten de grootste partij in een democratisch gekozen regering. Het wordt stil in de Suzuki.

Tijdens het conflict en de uitzichtloosheid voor de jonge mannen in het dorp is Jid naar Irak vertrokken. Jid heeft zijn vrouw en kinderen noodgedwongen achtergelaten om te gaan werken voor het Amerikaanse leger. Waar vijftien jaar geleden geheel Chitwan nog uit lemen hutten van stro bestond floreert nu de bouwsector. Veel mannen hebben geprofiteerd van de Amerikaanse aanvalsdrift en accepteerden de gevaarlijke afgedankte functies in Amerikaanse legerkampementen. “We verdienden goed”, zegt Jid. “Ik heb er een huis voor aan mijn vrouw en kinderen kunnen schenken”. In Irak heeft Jid opnieuw vele granaatscherven weten te overleven en is na 8 jaar teruggekeerd naar zijn dorp.

Jid is inmiddels 42 jaar en heeft naar eigen zeggen weinig ambitie meer. Zijn verbittering compenseert hij met de lokaal gebrouwen whiskey en de eenzame vrouwen. Het was me bij aankomst in het dorp al opgevallen, de alleenstaande eenzame vrouwen…