Het monster Dhurbe

Zwager Naresh staat de volgende ochtend naast het bed met chai en vraagt of ik nog last heb gehad van de ratten. Enkel de spinnen zijn me opgevallen vertel ik hem, wijzend naar de aanwezige harige monsters vlak boven me.

Het is mistig en er hangt een deken van mysterieuze kalmte over het dorp. Mijn zintuigen lijken me te waarschuwen voor het onverwachte waar ik eigenlijk geen enkele rationele rede voor heb. Om zeven uur in de ochtend loop ik met Thakur naar het plaatselijke theecafé waar ik de jeugdvrienden Ramesh, Binot en Jid ontmoet. Allen vallen Thakur in de armen. Ze kennen elkaar al dertig jaar en hun broederschap is verzegeld vanwege het intrigerende armoedige verleden dat ze met elkaar delen. Ramesh vertelt mij dat Thakur vanuit het ultieme niets zijn dorp een dienst heeft bewezen, door zijn lichtende doorzettingsvermogen, de vrienden het geloof heeft gegeven tot succes.

Na de thee brengt Thakur mij naar de publieke school waarin hij is grootgebracht. De instelling is nog steeds open maar worstelt met het lage aantal nieuwe inschrijvingen en een tekort aan onderwijzers. Er is een gebrek aan basisvoorzieningen, de studenten zitten aandachtig in de kring op een koude grond naar hun onderwijzer te luisteren. Ook na dertig jaar zit de principal nog in zijn zelfde grijze kantoor en vecht jaar na jaar voor zijn laatste studenten. De vrijgevige Thakur is ook hier zijn verleden niet vergeten en gaat langs alle lokalen om de dankbare studenten van enkele zoetigheid te voorzien.

Na het bezoek stap ik in de Suzuki en hang uit het raam om met behulp van de frisse mist, mijn laatste tempelstof uit mijn poriën te doen spoelen. Na weken stofhappen in Bhaktapur is de schone lucht hier een genot. Ondertussen maant Thakur de uitgestoken Lambu naar binnen, let niet op de kobbelstenenweg en stuurt zijn heilige auto de sloot in! Ik slaak een kreet van angst en val met mijn lange lijf op de in paniek rakende Thakur. We kantelen gelukkig naar rechts waardoor ik plotseling rechtop uit de Suzuki steek. De aanwezige buurtkinderen schieten ons te hulp. Thakur is drijfnat van het zweet, terwijl de shockerende gebeurtenis mij tegen alle wetten de slappe lach bezorgt. We zijn ongedeerd, de sloot is droog en de Suzuki lijkt onbeschadigd. De jeugdvrienden, Binot en Jid, zijn snel ter plaatste en samen duwen we het karretje weer de weg op. Thakur veegt het laatste vocht van zijn bolle gezicht en langzaam begint hij weer met praten.

Binot en Jid rijden met ons mee en we besluiten samen een jungle tour te gaan doen. Een route van twintig kilometer die, volgens de vriendengroep, zorgvuldig is uitgezocht. Onderweg worden we door grote jeeps aan de kant gezet en ik vraag Thakur dan ook of het verstandig is om met een wieldiameter van dertig centimeter, vol gas, over drijfzand te manoeuvreren. Zonder al teveel aandacht te geven aan mijn bezorgdheid stel vraag ik de vrienden wat al die militairen met enorme jachtgeweren hier uitvoeren. Het krioelt van de kleine Gorkha strijders terwijl deze toerist hier nog geen neushoorn heeft gezien. Ik voel een onbehaaglijke spanning.

‘They’re searching for Dhrube’

Plotseling wordt het stil in de auto. De zelfverzekerde mannen hebben plotseling de angst in de ogen en vol ongeloof vraagt Binot of ik echt niet weet wie Dhrube is. Dhrube, the mad elephant! Ik voel me ongemakkelijk en lijk de vrienden beledigd te hebben over mijn onwetendheid. Verderop in de Gorkhabasis verzamelen zich journalisten van de Kathmandu Post, de Himalaya Times en zelfs CNN. Ik weet niet wat ik zie, al die tijd heb ik gedacht mij in een godverlaten jungle te bevinden.

“Dit is de plek”, merkt Jid op. Hier heeft Drube vorige week twee stellen aan zijn slagtanden geregen. Ze waren op slag dood. Binot vertelt dat zijn buurman nooit is teruggevonden en er nog eens tien mensen uit het dorp in hun slaap zijn vermorzeld door de olifant. “In de nacht bestormt hij het dorp, verpletterd een hut en trapt alles dood wat leeft.” Het heeft even geduurd voordat het dorp in opstand durfde te komen. Dierenorganisaties vinden het dier beschermd waardoor er tot afgelopen week niet op Dhrube gejaagd mocht worden. De Maoïsten hebben nu eindelijk hun Gorkhastrijders het bos in gestuurd om Dhrube de kogel te geven. Dhrube is inmiddels een aantal keren gesignaleerd en verwond maar het kolossale monster raast echter nog steeds door de mistige mystieke jungle van Chitwan. Met de dag leer ik mezelf meer te moeten vertrouwen op mijn intuïtie.