Platonische liefde

Het huis van Thakur en famillie is tevens een hostel voor de opvang van Sunshine school kinderen. Vanaf zes uur in de ochtend buldert hier een orkaan van herrie door het huis. Om zeven uur duiken de kinderen in de studieboeken, gaan even later naar school en bij thuiskomst studeren zij verder tot negen uur in de avond. De intelligentie van de twaalfjarigen stijgt me hier nog wel eens boven het hoofd. Kennis is een uitweg naar vrijheid en toekomst. De meesten vertrekken dan ook naar China en India of elders op de wereld. Het is spijtig te noemen dat Nepal afhankelijk blijft van haar buurlanden en op deze manier nooit enige zelfstandigheid kan verwerven.

Met het komen en gaan van studenten in huize Dhakal heeft Thakur een ruime kennissenkring op kunnen bouwen. Zo weet onze tot nog toe onschuldige gastheer met regelmaat, zijn ruimhartige genegenheid te tonen aan de in Sari geklede suikertantes, die op familiebezoek komen in het hostel. Gasten zijn als een God en als ze er ook nog goddelijk uitzien, dan weet de kleine zwaarlijvige Thakur, plotseling bijzonder hard te lopen. Zo is er geruime aandacht ontstaan voor een jongedame genaamd; Anjali. In het bikersrestaurant, aan de rand van de stad, wordt er al enige tijd over de beeldschone dame en de ontstane affecties gefilosofeerd. Is er misschien een maîtresse in het spel? ik kan het antwoord nog niet vinden, in de ingewikkelde taal van het Sanskriet.

Na schooltijd word ik in de Suzuki gezet om te vertrekken naar Kathmandu, eindbestemming Anjali. Onderweg onderneem ik pogingen om Thakur uit te horen over de mysterieuze prinses, maar krijg wederom niets te horen. Het zint me niet, evenals de verschrikkelijke verkeerschaos waarin we terecht komen. “Ik zou wel een biertje lusten, zeg ik gepikeerd,” wetende dat Thakur niets van alcohol moet hebben. Voordat ik mij bedenk parkeert hij zijn karretje in een afvalhoop, rent driftig naar een marktkraam en mietert enkele flessen Tuborg (Deense Lager) in mijn schoot.

We arriveren bij Anjali. Er wordt opengedaan door twee kleine kinderen. Anjali bevind zich achter haar gasstoof en bereid een maaltijd voor. Anjali, jong, mooi en verlegen lijkt alleen te kunnen spreken met haar intens donkere ogen. Ondertussen probeer ik een dialoog te starten met de juwelen van kinderen. Na de inmiddels gebruikelijk stilte beginnen de kinderen te praten. De hetere vuren van eerder deze maand hebben me snel doen leren. Thakur opent ondertussen de één liter fles bier voor me en ik voel me tussen de kleine limonadebekertjes behoorlijk ongemakkelijk.

De twee kleine meiden, Unisa en Oshika, vertellen dat hun ouders hen twee jaar geleden hebben verlaten om elders geld voor het gezin te verdienen. Nadat hun succesvolle vader het uiteindelijk verloor van de drank was het gezin genoodzaakt het huis te verkopen. Ongemakkelijk kijk ik nog eenmaal naar de steeds groter wordende fles Tuborg op tafel. De ouders hebben nu een schamele kamer voor het viertal gehuurd waarin de kinderen zich vermaken met studeren. Het is werkelijk het enige wat ze dagelijks bezighoudt.

Ondertussen staan de tranen in de ogen van de vertederende Unisa. Ze mist de liefde van haar ouders, een warm huis en een huisdier. Haar droom is ooit een konijn te kunnen kopen. Ik por Thakur in zijn welvarende buik en fluister hem direct een langoor te grazen te nemen, levend graag. De hartverscheurende verhalen tonen maar weer eens de dagelijkse hardheid aan, waarin kinderen hier opgroeien. Ouders die ze op jonge leeftijd verlaten en illegale landarbeid in Korea verrichten, voor maar een paar extra roepies.

De terugweg praat ik met Thakur over de uitzichtloze situatie, hij vertelt mij het gezin van financiële hulp te voorzien en dat zijn relatie met Anjoli puur en alleen platonisch is. Unisa en Oshika eten deze kerst rijst met linzen, zonder konijn.