Bikers restaurant en de allegorie van de grot

Dagelijks verorber ik nog steeds, met de in leergeklede motoreigenaren, een kopje thee in het fameuze bikers restaurant. De satudarah blokhut is onlangs verplaatst naar een park dat grenst aan het ziekenhuis. In de tuin dartelen de engelachtige, in witgeklede zusters, tussen de revaliderende patiënten. We bevinden ons in een paradijs. Ik zit naast Rupak, boezemvriend van Thakur. De jongeman is buitengewoon intelligent, sociaal en ziet er goed uit. Hij studeert al jaren en geeft economie op de Universiteit van Kathmandu. Volgend jaar wil hij zijn academische graad in Duitsland behalen. De ambitie spat er vanaf. Ondertussen, wordt er door een zuster in het park, een één benige invalide uit de aanwezige afrikaantjes gejaagd. “A thousand mile journey, starts with first step,” zegt Rupak. Zijn doel is om met zijn koffer vol diploma’s, zijn dorp, waarin hij is opgegroeid, uit het slop te halen. Hij ziet zijn leven als een missie, een missie in goede daden. Ondertussen kijk ik nog eens naar de invalide, hij is nog geen stap verder gekomen.

Rupak bezit tevens de sleutel voor de oplossing van het mysterie Rubina. Rupak komt uit een aanzienlijke kaste, de chetri’s. Het wordt me steeds duidelijker dat de standenverschillen, onlangs westers geadopteerde waarden, nog van alledag zijn. Het is zaak voor Rupak, dat zijn ouders een welvarende vrouw voor hem vinden. Met wederzijdse goedkeuring vinden hier nog vele gearrangeerde huwelijken plaats. Er wordt nog steeds ongeloofwaardig en met enige afkeuring gereageerd, dat ik zonder toestemming van mijn ouders en zonder huwelijk, ben gaan samenwonen. Verlegen word ik weleens gevraagd of ik ook samen in één bed slaap met mijn partner. In de groep wordt er dan ongemakkelijk gelachen.

Dat er twee jaar geleden al enige affectie is ontstaan tussen Rupak en Rubina is voor mij geen enkele verassing. De schijnbewegingen van twee jaar geleden hebben blijkbaar enkele vruchten afgeworpen. Rubina komt uit de Newari kaste. Het systeem van traditionele Newari, staat lang niet altijd toe te trouwen met iemand vanuit een andere klasse. Dat Rupak geen oog heeft voor Rubina, heeft haar alweer achttien maanden doen terugtrekken in haar grot. De vrienden zijn ontsteld, maken zich ernstige zorgen en besluiten joker Lambu in te zetten om de dame uit haar spelonk te vissen. In het kader van ontwikkelingswerk, donatie van familie, staat vanavond diner twee op het programma. Met mijn goedgeluimde, plaatsvervangende stroopwafel Thakur vertrek ik naar café de zwarte olijf, op het Durbar square. Mevrouw is een uur te laat, afzichtelijk gekleed maar laat een glimlach zien. Rubina blijkt vanavond nog steeds haar Engelse tongval te zijn verloren maar de glimlach heeft de befaamde allegorie van de grot doen opheffen. De Newariaanse praat niet alleen meer met haar schaduw, maar probeert de werkelijkheid weer een kans te geven. Ik doe die avond verslag aan mijn compagnons in het restaurant en met een gerust hart gaan ze naar huis.