Terug naar Chitwan

De kunst van het leven is thuis te zijn alsof men op reis is. Broeder Thakur praat al twee jaar over een gezamenlijke reis met Lambu naar zijn geboorteplaats Chitwan, in het zuiden van Nepal. Nu de examenperiode is gestart op Sunshine school, is er enige dispensatie van principal Neeru voor een week vakantie. Om vijf uur in de ochtend raast de onrustige Thakur al door zijn hostel om voorbereidingen te treffen. Enkele uren later heeft hij al twee keer zijn Suzuki gewassen en een veelvoud daarvan, zijn juweel opnieuw ingepakt. Ik benijd weleens zijn altijd zo opgewekte karakter. Zijn positivisme en vechtlust straalt vierentwintig uur per dag van hem af.

Ondertussen word ook ik wakker. Ik stap in mijn zetel waar mijn gastheer de Kathmandu Post (krant) voor mij heeft klaargelegd. Chitwan ligt ongeveer 140 kilometer ten zuiden van Kathmandu. Dit betekend dat je in Nepal minstens een dag voor deze reis moet uittrekken. De wegen zijn op veel plekken slecht gesteld en de manier waarop Nepalezen van de weg gebruik maken baart me zorgen. We aanschouwen het ene na het andere ongeluk, zij het gelukkig enkel met blikschade. Onderweg worden verongelukte bussen uit ravijnen getakeld en word ik opgeschrikt door vallende stenen die Thakur steeds met passie weet te ontwijken. Mijn chauffeur, met hartstocht voor lachen en spreken, slingert tussen geiten, kippen en buffels door. Door al het gestuiter voel ik me steeds beroerder worden. Thakur legt mij haarfijn uit welke prijs je moet betalen wanneer je één van de heilige dieren in je gril rijdt. Ondertussen houden we ons ook bezig met het ontwijken van suïcidale mensen. Als je hier iemand doodrijdt, dan betaal je de prijs met je eigen leven. De omstanders zullen je uit de auto scheuren en stenigen. Mits de politie op tijd is, dan word je gearresteerd en krijg je levenslang.

Geruststellend vervolgen we de barre reis en laat in de avond arriveer ik als een gecentrifugeerd lamlendig schepsel in een dorp waar zich alleen hutten bevinden. We verblijven in de hut van zwager Naresh. Ik snak naar een solide grond en een bed maar dit verlangen blijkt opnieuw een illusie. Het halve dorp staat namelijk voor onze hut om kennis te maken met Lambu. Vanavond nog twee keer zo wit van de misselijkheid, wordt er nog net niet voor me geknield. Thakur begint ondertussen met het kussen van de voeten van zijn oudooms. Ik verbeeld me even hoe gênant het zou zijn om nu gehurkt over mijn nek te gaan over de aanzienlijke voeten van de Brahmanen. Met een dichtgeknepen keel overleef ik de avond, kruip tussen het stro en slaap als een os.