Inconvenient Truth

Tot nog toe is mijn omgang met de Sunshine collega’s, zij het bewust, ontvankelijk en misschien een tikkeltje naïef geweest. Sinds enige tijd is Lambu van een observerende antropoloog, veranderd naar een socratische doorn in het oog. Ik begin zo nu en dan delen van gesprekken te begrijpen wat mijn collega’s en compagnons soms behoorlijk doet opschrikken. Met een week te gaan kan ik hier nog wel een potje breken.

Het wordt tijd voor de Nepalese waarheid die de ‘onzichtbare’, verdorven schandalen maar eens boven water moeten brengen. Nepal staat niet voor niets onder aan de lijst van meest corrupte landen ter wereld. Vanwege een ondoortastende Maoïstische regering en onduidelijke regelgeving wordt hier met regelmaat geld ontvreemd. Als dit over de ruggen van arme studenten gaat, dan verlies ook ik, mijn objectiviteit.

Na schooltijd worden er voor de examenklassen extra colleges georganiseerd. Dat de inzameling van een geldbijdrage zwart gaat, is tot daar aan toe, maar dat de helft verdwijnt in de zakken van een aantal onderwijzer gaat mij te ver. Op Sunshine school zijn er volgens een aantal onderwijzers twee groepen; de slaven en de superieuren. Het heeft de ‘warme’ Sunshine cultuur doen splijten in zogenaamde Sudra’s en de Brahmanen, terugkijkend naar het kastensysteem.

Thakur is er kapot van en daarom heeft hij afgelopen jaar besloten, om met een viertal collega’s op te stappen. Deze beslissing had desastreuze gevolgen voor de toekomst van de school en het leidde tot smeekbedes van de ‘El Capone’ familie om terug te keren. Na vijf maanden staking, pakt verantwoordelijk als altijd, broeder Thakur zijn lerarenkoffertje weer op en keert terug. Dat dit heeft geleid tot veranderingen is tot nog toe een illusie.

In de middag bezoeken we nog eens de verterende kinderen Unisa en Oshika in Kathmandu. Bij aankomst staat het tweetal wuivend op het balkon, om ons een warm welkom te heten. De meegebrachte chocoladekonijnen brengen nog meer fortuin en even voel ik mij weer iets beter. Als Thakur zich met Anjali in de keuken terugtrekt, vertelt mij de openhartige Unisa dat ze dagelijks wordt geslagen door haar wiskundedocent. Unisa verzoekt nadrukkelijk niets te doen aan de situatie want dit zal het alleen maar verergeren. Woedend en perplex luister ik naar het snikkende kind, waarvan er zo velen zullen zijn die dit dagelijkse gevecht aan moeten gaan.

Tijdens de terugweg dring ik stevig aan, bij de in paniek rakende Thakur, dat ik de walgelijke docent zo snel mogelijk te grazen wil nemen. Nadat broeder Thakur mij tot kalmte heeft gemaand, besluiten we een brief vanuit Nederland aan de school te richten, geschreven vanuit een anonieme bron. Wetende dat men gevoelig is voor kritiek uit het buitenland is dat in onze ogen het beste wat we voor Unisa kunnen doen.

In de avond peins ik in het bikersrestaurant over de ontstane situatie, ondertussen vliegt er een zwaluw naar binnen. Unisa; blijf dromen. Ook al maakt een enkele zwaluw geen zomer, noch een enkele dag.