Sunshine picknick

Na wekenlang vergaderen, organiseren en plannen is het picknickcomité gereed voor vertrek. De gehele sunshine familie neemt deel aan het jaarlijkse hoogtepunt. Sharada heeft de hele avond staan koken om voorbereidingen te treffen. Ik vraag haar tijdens het koken mee te rijden in de auto van haar man, alle collega’s zullen namelijk gezamenlijk met een bus vertrekken. Dat deze vraag leidt tot een heftig emotioneel gesprek is precies mijn insteek. De lieve en dienstbare Sharada staat, in haar ogen, laag in de hiërarchie van het Nepalese kippenhok en is ervan overtuigd dat ze het niet kan maken om met ons mee te rijden. Ze straalt werkelijk doodsangsten uit over het oordeel van een aantal collega’s wanneer zij gezien zal worden in de ‘luxe’ Suzuki.

Als een Che Guevara vecht ik die dag tegen het onrecht wat de lieve Sharada wordt aangedaan. Ze zit de avond voor vertrek huilend tegenover me en voor het eerst weet ook Thakur niets te zeggen. Beiden hebben een arme achtergrond. Waar voorheen de kaste bepaalde hoe je wordt behandeld is er nu een klassenverschil in datgene wat je bezit.

Zonder Sharada vertrekken we ’s ochtends met de Suzuki richting Tibet. De indrukwekkende Himalaya toppen vanuit een stoffig autoraam bezorgen me nog steeds een gevoel van nietigheid. Op de achterbank zit prinipal Neeru. Thakur is zijn hoffelijkheid na de gesprekken van gisteren niet verloren en weet haar in alles weer koninklijk te bedienen.

De picknicklocatie is zorgvuldig uitgekozen en ligt aan een idyllische rivier. We zijn niet alleen want er arriveren tal van bussen voor een jaarlijks bedrijfsfeest. Na niet al te lange tijd parkeert een chauffeur, zijn bus half in de rivier, ferm toont hij zijn torso en gaat slapen op het dak van zijn heilige koe.

Rupen neemt de leiding en beveelt, wederom, iedereen zijn of haar taak. Omdat ik niet al teveel ontzag voor autoriteit heb besluit ik me te vermaken met de jonge in sari geklede onderwijzeressen. We poedelen wat in de rivier, ik laat enkele lokroepen zien en even waan ik mij in het paradijs. Versuft en badend in het Hemelse water zie ik plotseling een lege fles gin mijn hoofd op enkele druppels na missen. Tierend staat Calvijn Rupen aan de waterkant met het bevel dat ook ik, moet drinken! De tijd met de paradijsvogels is voorbij en ik kan bevestigen dat in de Hemel een dag staat voor duizend jaar.

Aan de verderfelijke rivieroever hebben namelijk de ‘altijd’ verantwoordelijke onderwijzers zich overgegeven aan de fles. Het riviertij is inmiddels twee meter gestegen en ik zie dat de bus van dezelfde verzekerde chauffeur, eerder die morgen, wegzakt in het wilstromende water. Ik maan de dronken bestuurder wakker te worden en zijn koe zo snel mogelijk naar drogere regionen te verplaatsen. Panisch start hij de motor en rijdt in plaats van de richting van het rivierbed, zijn handel nog dieper het water in. De motor snakt naar lucht maar al snel slaakt zij een laatste ronk diesel.

Drank maakt kapot. Neuroot Rupen houdt zich ondertussen bezig met het stukslaan van lege flessen. Sharada is de enige die zich nog met het voedsel bezighoudt en principal Neeru kijkt terneergeslagen naar haar losbandige kudde. Dat Aziaten niet tegen drank kunnen is me bekend maar dit gaat te ver. Ik besluit één van de leraren op mijn nek te nemen en in de rivier te smijten. Mijn gestalte is nog steeds reusachtig dus enige tegenstand hoef ik niet te dulden. Na de ontnuchtering is gelukkig iedereen weer bijzinnen en genieten we van de heerlijke maaltijd die Sharada ons voorschotelt. Er zijn maar weinig mensen die hun activiteiten altijd in dienst van anderen stellen. De terugweg besluit Sharada met ons mee te rijden in de Suzuki. Maar heel even wordt er opgekeken om haar dappere beslissing.