Voor ramp, leed en onheil.

Rond zeven uur in de avond word ik gebeld door Rupen. De in India geboren, neurotische leider, is iemand die ik vaak ontwijk. Na enkele roekeloze opmerkingen van mijn zijde, alweer twee jaar geleden, is zijn gezicht nog norser gaan staan. Rupen verzorgd mijn dagelijkse rooster en doet verder niets. Tenminste, dat was tot nu mijn naïeve gedachte. Ik neem de telefoon op en word verzocht met vijftien minuten bij hem thuis te komen. Thakur port in mijn zij om aan te geven dat ik deze uitnodiging niet mag afslaan.

Broeder Krishna leidt me naar het huis en ik word achtergelaten in een verlaten steeg. Ik weet tussendoor nog net een fles Merlot te versieren om mijn waardering uit te spreken voor de uitnodiging. De zenuwen gieren door mijn lijf, bij binnenkomst krijg ik te horen dat ik twee minuten te laat ben en beveelt word direct op het bed te gaan zitten. Met een stalen gezicht kijkt de man naar een storend televisiescherm en zegt verder niets. Anoo, zijn vrouw, gaat voor het beeld zitten en reikt mij een alcoholische versnapering aan. Met de gedachte dat dit wel eens de Socratische gifbeker kan zijn, nip ik voorzichtig aan het warme goedje. De frustratie van Rupen begint te verhitten na de elektriciteitsuitval. We zitten in een volledige donkere kamer en ik ben op mijn hoede. Het zal me niets verbazen dat ik nu een Gorkha mes in mijn rug gestoken krijg.

De ijzige sfeer ontdooit na het binnenkomen van dochter Rina en nicht Shrimal. De jonge twintigers weten samen met mij zonder veel woorden een glimlach op het gezicht van Rupen te toveren. Rupen begint plotseling te vertellen over zijn Indiase jeugd in Darshan en zijn Christelijke wortels. Plotseling valt alles op zijn plaats; Ora et labora. De calvinistische terughoudendheid is Rupen op het lijf geschreven. Het bed voelt plotseling lang niet meer zo steenhard aan. Misschien is Rupen wel gereformeerd, net als pabbe Hotze en pabbe Gerrit. Zonder hier naar te vragen bid ik die avond voor ramp, leed en onheil. Vredig val ik in slaap.