Veldslag van Krishna

In de avond ben ik uitgenodigd bij schoolhoofd Neeru. Neeru is een karakteristieke vrouw van 56 jaar waar men ontzag voor heeft. Zij heeft de school vanuit het niets opgericht tot een gemeenschap van driehonderd kinderen en twintig leerkrachten. Zij is als een moeder voor de kinderen en straalt dit uit in geheel haar houding. Ik ben gek op haar, ze doet me denken aan mijn geliefde wijlen oma Veenstra toen ze nog woonde op de Julianalaan in Slootdorp. Haar sprekende doordringende ogen zeggen meer dan duizend woorden zoals ik die als kind bij mijn oma haarfijn kon aanvoelen. Die avond vraag ik haar ten dans, samen dansen we de salsa en rumba op de lokale Hindische volksmuziek. Nadat Punya haar echtgenoot de Brandy tevoorschijn haalt komt er geen eind meer aan de onuitputtelijke bewegingen rondom het kampvuur. Samen met Nina en Thakur beleef ik een memorabele avond bij de Dhakal familie.

De nacht verdwijnt als een windzucht waarin je wordt meegezogen en maar even later keihard doet landen in de ochtendzon. Brandy.

Mijn stralende ochtendzon is Sharada, de partner van Thakur. Haar vriendelijkheid en stilte zorgt voor rust tijdens de chaotische ochtenden in huize Dhakal. Zij doet er alles aan om het mij zo comfortabel mogelijk te maken en voel mij dan onterecht vaak op handen gedragen. Het wordt ten strengste verboden om dan ook maar iets aan de huishouding bij te dragen.

Op Sunshine School wordt er vandaag een zing en dans competitie gehouden. De verbasterde X-factor- cultuur uit het westen is naar deze regionen overgewaaid. Voor vijf roepies mag ik een stem kopen om Sunshine te voorzien van een luttele donatie. Mijn stem is blanco. Het kattengejank van de studenten is niets vergeleken de wolvenroedels in de nacht, ik weet niet waar ik die dag zitten moet. De danspartijen in de inheemse sari’s zijn daarentegen oogverblindend mooi. Ik erger me kapot aan de ongeïnteresseerde jury die geen moment omkijkt naar de optredens.

Na de voorstelling is er een lerarenvergadering, het onderwerp is de jaarlijkse picknick. De eerste 10 minuten probeer ik nog aan te schuiven maar snel valt de bijeenkomst in een Nepaleze discussie waarin fel wordt gestreden om elkaars argumenten. Nina en ik nemen enkele meters verder plaats op de tuinbank en aanschouwen het debat. Thakur staat in het midden van de kring en probeert met een soort van parendans, duidelijk indruk te maken op de flock. Na het verhitte debat vraag ik hem waar dat allemaal over ging. Thakur vertelt me dat men het oneens is dat hij me meeneemt naar zijn geboorteplaats Chitwan. Ik val van mijn tuinbank, “laten we het alsjeblieft over schoolzaken hebben!” Beveel ik de nog steeds in angstzweet bevindende broeder. De groep kan niet accepteren dat Thakur zoveel tijd steekt in zijn gasten. Ik moet mij soms even terugtrekken van het getouwtrek en loop dan naar de tempels om in het eeuwenoude centrum te genieten van de fraai aangebrachte houtsnijwerken. Dat deze snijwerken allerlei seksueel getinte standen uitbeelden is bijzaak.

In het centrum kom ik Krishna tegen, de oudere broer van Thakur. De ontmoeting ontluikt in een bijzonder gesprek. Krishna is als oudste broer van het gezin op jonge leeftijd vertrokken naar India om daar zijn geluk te beproeven. De man is nog geen 1.50 meter en heeft altijd zijn arm in een mitella. Het is een vreemde gewaarwording om te zien dat er enkele nagels uit het stuk katoen groeien. Ik vraag hem naar zijn handicap. Toen Krishna ongeveer 30 jaar geleden naar India vertrok is hij gaan werken in een leerfabriek. De omstandigheden waren onmenselijk maar als oudste van een arm gezin voelt Krishna zich verantwoordelijk voor zijn alleenstaande moeder. Na enkele jaren intensieve arbeid raakt hij betrokken in een frontaal verkeersongelijk. Drie mensen zijn op slag dood. Krishna kruipt uit het wrak en ziet dat hij zijn rechterhand verloren heeft. Bloedend en in shock ligt hij op de weg en pas na enkele uren is er iemand in het drukke verkeer die hem mee wil nemen. Na vele verzoeken wordt hij in zeer kritische toestand opgenomen in het ziekenhuis. Krishna revalideert daar zes maanden zonder ook maar enig contact met zijn familie op te nemen. Het was een eenzame tijd vertelt Krishna met een glimlach. “Ik heb geluk gehad mijn hand te verliezen omdat ik zo terug kon gaan naar mijn vaderland Nepal.” In de zes maanden revalidatie heeft Krishna zich aangeleerd met links te schrijven. Hij volgt eigenhandig een studie om zijn droom als onderwijzer waar te kunnen maken. In Nepal vindt hij zijn vrouw Bishna en samen krijgen ze een dochter en zoon. De eerste tien jaren zijn loodzwaar omdat de zorgkosten terugbetaald moeten worden. Nadat Krishnu weer enige vrijheid ervaart verliest hij zijn oudste dochter op de jonge leeftijd van twaalf jaar. De zorgkosten voor het jonge meisje kunnen door de familie niet betaald worden. Het intrigerende is, dat de betekenis van de naam Krishna, ons onderricht dat het leven een continue veldslag is. De nog steeds aimabele Krishna is in zijn ziel gekrast maar voelt zich nu thuis onder het warme dak van de Sunshine School.