Suzuki Ramro

Vanavond is een speciale avond want Rupak en Thakur nemen Nina en Wiebren mee uit eten. Verwart u zich niet met de Duitse Nina uit het Ruhrgebied. Nina is Filippijnse en woont nu in Australië. De Sydneyaanse is immens populair bij mijn Nepaleze collega’s. Zo populair dat je de spanning onder de Sunshine collega’s kunt voelen. Er heerst jaloezie in de groep, jaloezie over de opvang van de buitenlandse gasten. Niets is de mens vreemd, ook in vredig Nepal heerst competitie. Een strijd die voor Nina en mij het beste gespeeld wordt door Rupak en Thakur.

Thakur: “my philosophy is Live, Love and Laugh.”

We trekken veel met het tweetal op wat soms leidt tot curieuze momenten. Stelt u zich eens een donkere parkeerplaats voor waar een kip op de motorkap van een Suzuki in mootjes wordt gehakt. Het frappante hieraan is dat we er een uur voor hebben moeten rijden terwijl er op elke corner kip te krijgen is. Niettemin waardeer ik de generositeit en de minutieuze momenten die we met elkaar delen. Met de kip tussen tanden en vingers gaat mijn telefoon, met kleffe handen probeer het apparaat te vinden. Rubina verschijnt in het stoffige scherm.

Rubina moet nader geïntroduceerd worden. Deze dame was twee jaar geleden onderwijzeres op Sunshine School en bevond zich altijd in gezelschap van Rupak, Thakur en mij. Dat dit leidde tot een poging van uithuwelijking is nooit mijn opzet geweest, maar het zij zo. Je kunt de dame niet vergeten en ik heb dan ook de laatste dagen veelvuldig afgevraagd waar ze zich bevindt. Tot nu heb ik het moeten doen met afwijzende antwoorden. Rubina is bij velen niet meer in de picture. Ik vraag haar eens te ontmoeten op het eeuwenoude Durbar square in Bhaktapur. De Sydneyaanse bescheurt zich over mijn terughoudendheid en kan niet wachten om op hetzelfde Durbar square met haar Nikon 800 D als een paparazzi achter me aan te gaan. Het angstzweet overviel me met de vraag van Rubina of ik haar moeder wil ontmoeten.

In de morgen sta ik voor het eerst voor klas 7, pubers van veertien jaar oud waar ik een speciale band mee heb. Met sommige klassen groeit deze relatie, ook na twee jaar voelt het als of ik niet weg ben geweest in deze groep. Twee jaar geleden heb ik met Australische vrijwilliger Sarvin klas 7 een week lang inspirerende lessen mogen gegeven. De studenten lieten hiervoor hun schoolvakantie voorbijgaan. Ik word tijdens de lunch door één van de studenten de klas ingelokt om mee te doen aan de lunch. Uit het vuistje worden mijn smaakpapillen getart met de inhoud van een dertigtal broodtrommels. Dit zijn ultieme momenten om te delen. Het eerste wat telt voor mijn onderwijs is het opbouwen van een duurzame relatie, wederzijds respect en houding, dit is vele malen belangrijker dan de persoonlijke resultaten. Het is iets waarin onze culturen verschillen.

In dit geval schopte Nina mij van mijn wolk. De kilometerlange Nikonlens en de toon die alleen Nina’s kunnen produceren deed mij het klaslokaal verlaten.

“Lambo! You’re stealing food from the poor students!”
“What’s the problem Philippine rookie? I am Dutch!”

We zijn hier redelijk positief racistisch ingesteld wat de zwarte humor rijkelijk ten goede komt. Even daarna mag ik als witte reus poseren voor de lerarenfoto voor het klassenboek van 2012. Met een knipoog in de Nikonlens komt het mijn bescheidenheid na vier dagen niet ten goede.

Vol overmoed vertrek ik samen met Nina en Thakur naar het huis van Rubina. Ik vraag mijn voormalige prinses bij het weerzien te omhelzen maar krijg een duidelijk nul op het rekest. Haar woonkamer hoogte van 1,50 meter is nog steeds een ruggenbreker en ik nestel me in de paar aanwezige kussens. Na enkele minuten voel ik een spanning in het gesprek ontstaan. Ik vraag haar wat ze nu doet, hoe het gaat en of ze gelukkig is. De reguliere universele small talk. Bij elke vraag krijg ik een wedervraag met een blik die me niet aanstaat. Rubina en Thakur vervallen vervolgens in een Nepaleze discussie en Nina verstopt zich vanwege een onaangename sfeer in de aanwezige hooibaal. Er is iets gaande tussen de drie vrienden waar Lambu geen speld tussen weet te krijgen. Ook de zoektocht van Nina in het hooi brengt weinig soelaas. Ik besluit de ontmoeting voortijdig af te breken en vraag Rubina nog eens af te spreken als zij daar behoefte aan heeft.

De vredigheid die twee jaar geleden heerste is verdwenen. Er heerst een verschil van status op Sunshine school en de vriendelijke prinses Rubina heeft plotseling haar op haar tanden. Wanneer ik alleen met Thakur, Rupak en Nina op stap ben springen de twee heren uit het keurslijf en ervaar ik de uitbundigheid.

Die middag bezoek ik familie Lok, mijn gastgezin uit Banepa van twee jaar geleden. Tijdens de rit heb ik me weten te vermaken met het spitten van mandarijnenpitten op de loslopende honden en kippen. Voorafgaand aan de ontmoeting hebben we op verschillende plekken van het uitzicht op de Himalaya genoten. De natuurwonderen tot 8000 meter hoog maken je zo klein en nietig, het is een fascinerend uitzicht die me weer even tot bezinning laat komen. De weg er naartoe is tenslotte interessanter dan de bestemming zelf.

Lok lijkt terneergeslagen en niet meer de amusante man van toen. Nina fluistert in mijn oor dat ik de verkeerde vragen stel. Ik weet de sfeer gelukkig tijdig op te fleuren maar bedenk naderhand dat mijn kleine gift aan Lok (een zak zoetigheid) zijn Diabetes nooit veel goeds kan doen. Kleine onoplettendheid speelt mij soms parten, ik heb dan misschien ook nooit mijn jetlag kunnen verwerken. Die avond filosofeer ik nog even over de sneeuwrijke pieken van de Himalaya en denk aan mijn prinses Esmeralda in het winter wonderlijke Nederland.