Teenslippers

Na een bewogen week ben ik blij dat ik net de rand van mijn teenslipper op een hurk-wc heb kunnen onderpoepen. Je voelt je in zulke momenten weer mens worden. Het gevolg van deze gebeurtenis leidde tot een zoektocht naar toiletpapier. Wadend door de aanwezige drab wist ik het hoognodige hulpmiddel te confisqueren. Het voelt goed om terug te zijn in mijn tweede vaderland: Nepal.

Geen moment van twijfel had ik toen bij aankomst op Kathmandu airport de vriendelijke pretogen van mijn Nepaleze compagnons Thakur en Rupak als eerst in mijn gezichtsveld vielen. Je herkend ze uit duizenden, en die stonden er letterlijk, duizenden. Met een bedelend aanbod aan diensten doken de taxichauffeurs, hotelschoffies op me af om die dag hun laatste roepies te verdienen. Ik ben het vriendelijke volk te snel af en duik in de Suzuki van Thakur. Met mijn knieën in het handschoenenkastje zit deze zetel in ieder geval ruimer dan de Boeing van Arkefly.

De verassing bestaat uit asfalt, stenen en gaten hebben plaatsgemaakt voor prima infrastructuur in de richting van mijn verblijfplaats Bhaktapur. Weer een bewijs waar al dat ontwikkelingsgeld goed voor is. De enige regel, die van de claxon, is wederom in geruime mate aanwezig.

Wiebren: “Thakur can you please stop torturing that horn? I can’t hear what you’re saying?
Thakur: “Put radio loud then, it’s Shakira, love her. Wiebren sir, are you okay?

Vervolgens rijdt de gefixeerde chauffeur over het hoofd van een vers doodgereden hond. Met een sadistisch lachje vervolgt hij zijn weg om die avond aan te komen in een donkere stad. Er is elke dag maar enkele uren elektriciteit.

Thakur: “No eletricity sir, no worries, we’ll find house,
Nepal: No Electricity Possible, All Loadshedding”

Struikelend over de kobbelstenen arriveer ik bij het huis. Ik mag mijn hoofd niet uit het kamerraam steken want er vallen zo nu en dan bakstenen uit de lucht. Boven op het huis van Thakur wordt namelijk een nieuw huis gebouwd.

Mijn bijnaam is hier Lambu, vrij vertaald: lang persoon. Ik steek gemiddeld een meter boven een Nepalees uit wat een jetlag wel weer overzichtelijk maakt. Zonder te stikken in het gekrioel vind ik mijn weg door de stad, zij het altijd met kameraad Thakur aan mijn zijde. Zijn generositeit is weer fenomenaal. Deze keer slapen we gelukkig apart, de bizongeluiden van de vorige keer staan in mijn ziel gegrift.

Lopend door de poorten van Sunshine school overvalt mij het gevoel van warmte die deze school uitstraalt. De mensen, de kinderen, de spreuken, het is de hartelijkheid van een cultuur die leeft in het moment. De reactie van de kinderen is er één van verbazing, verlegenheid en dan de omhelzingen. In de eerste les herhaalt zich het ritueel van twee jaar geleden. Een in koor gezongen welkom en vervolgens de stilte met het uiteindelijke verzoek van één van de brutalere studenten om te mogen zitten.

Na het eerste uur staan de leraren voor mijn lokaal of ik iets te doen heb in het komende half uur. Voor ik het weet zit ik achter op een motor, chrash bijna met één van de heilige koeien en nip ik aan de lokale chai thee in het fameuze bikers restaurant. De eerste keer dat ik hier belandde werd deze plek met hoogwaardig aanzien geïntroduceerd. Dit is de plek waar alleen de ware Nepaleze motoreigenaar naar toe gaat. Je verwacht dan een lokaal Gorkha biertje en tenminste een waterpijp. Net als toen word ik getrakteerd op thee met marsepein. Nog geen tien minuten later haasten we ons een weg door tempels en fruitmarkten om op tijd te zijn voor mijn tweede les. En dit na nog geen 24 uur op Nepaleze bodem.

Na schooltijd word ik teruggestopt in de Suzuki om met mijn 1.92 verkrampt mijn reis voort te zetten naar Kathmandu, de hoofdstad. Sunshine school heeft een donatie gekregen van vrijwilliger Nina uit Sydney. Samen gaan we een muzieksysteem uitzoeken. Niet alleen Nina en ik, Thakur, Rupak, Rupen en ook schooldirectrice Neeru worden in de minuscule Suzuki gestopt. De verse doodgereden hond van de heenweg ligt dit keer uiteengereten over de stoep. Na enkele uren te hebben gelopen door een mierenhoop van mensen, drie keer thee te hebben gedronken vinden we ons systeem en laten de loodzware aankoop dragen door een lokale slaaf die voor enkele roepies zijn scoliose rug best nog een keer wil beproeven.

Teruggekomen bij de Suzuki komt het zestal tot de conclusie dat de auto te klein is. Een gegeven waar ik mijn twijfels al had bij drie passagiers. Ik stel voor om op het dak te gaan zitten en me vast te binden aan de aanwezige rails. Thakur verbiedt het me en ik word wederom in de Suzuki gevouwen. Behalve in dit karretje heb ik hier nog geen minuut stilgezeten. Ik ben in twee dagen naar minstens tien restaurants geweest, eet gemiddeld vijf maaltijden per dag. Ik eet inmiddels met mijn handen, dit is een intrigerende ervaring. Je voelt en ervaart je eten, vooral het bezoek na een hurk-wc is het ultieme moment om je volledig te storten op de rijst met linzen. Het doet mijn teenslippers alleen weinig goeds.