Gezichten van Nepal

Dag vrienden.

Na drie weken in een ontwikkelingsland te leven begin ik mij aardig thuis te voelen in de dagelijkse chaos. De in mijn ogen gevaren van de eerste week zijn lang niet meer zo eng, de stank lang niet meer zo erg en na een dag lesgeven kijk je weer uit naar een koude douche en de rijst met linzen. Het eten van de straat spoel ik weg met coca cola. Zo nu en doen drinken we een lauw biertje op ons balkon. Stiekem want er mag niet gedronken worden in huize Lok. Dochter Shanti heeft ons al verschillende keren betrapt maar een knipoog doe tot nu wonderen. Ze vind ons maar al te interessant. Afgelopen week kwam de verloren dochter weer terug in het gezin. Niemand kent de ware rede achter haar vertrek. Het is een schat, dagelijks maakt ze Nepalese melkthee voor ons en luistert aandachtig naar onze avonturen. Want die hebben we!!

Het lesgeven alleen al. Ik begin mijzelf steeds betere strategieen aan te leren om die pubers in toom te houden. De leeftijden varieren van 10 t/m 15 jaar. De hoogste klassen zijn de grootste uitdaging. Veertig op elkaar gepropte youngsters geurend naar zweet, zeik en Vishnu mag weten wat voor andere ranzigheid.. en dan het geluid wat ze produceren. De eerste dagen waren zwaar... Met essays, zware onderwerpen en zo nu en dan een quiz heb ik de aandacht weten te winnen. Tussen de lessen door wissel ik culturen uit met de andere onderwijzers. Een fantastisch stel bij elkaar. Met z’n achten proberen ze mij op allerlei manieren voor de gek te houden. Mijn lengte wordt dagelijks bediscusseerd, ze vinden deze buiten proporties. Dagelijks krijg ik vragen hoe ik met de bus reis, slaap en uberhaupt kan verblijven in dit dwergenland. Thakur, een van de collega’s is vol van zijn 125cc honda motor. Op een gegeven moment vraag ik de sleutels om het scootertje eens te testen. Hij gaf ze direct... Vervolgens verzamelde de complete staf zich om me heen om te zien of ik het apparaat aan de praat kreeg. Stoicijns reed weg ik weg over de gravelwegen van Bhaktapur. Jullie hadden die beteuterde neusjes moeten zien, hilarisch!! Na deze ontgroening werd ik direct uitgenodigd in het locale ‘bikers’
Cafe, om daar met de mannen een thee te gaan drinken.

Afgelopen week heb ik een voetballes mogen geven. Ik moest enigzins aandringen bij de principle want het speelplein is omgeven door ramen. Voor een keer dan, de klas was uitzinnig van vreugde. Nu ik dit uur nog zonder schade doorkomen, met het sponsorgeld in mijn achterhoofd kan ik natuurlijk een potje breken. In geen enkele klas was er meer aandacht voor de les, iedereen hing uit de ramen om ‘grade 5’ samen met deze Nederlandse ster te aanschouwen. (je krijgt vanzelf allures hier) Ze zijn wild van ons Nederlandse elftal. Bijna in elk lokaal vind ik essays over Kuyt, Robben en van Persie. Het uur verliep voorspoedig, de meiden van klas 5 hebben de chaos op video vastgelegd. Ik was blij dat het apparaat achteraf nog functioneerde.

Terug in huize Lok schuif ik s’avonds aan samen met acht andere vrijwilligers afkomstig uit Oostenrijk, Canada, US, Frankrijk en Nederland. De meiden dringen elke avond aan om in de ochtend een yogales bij te wonen. 5.00 uur gaan die uitslovers hier dagelijks hun bed voor uit. Ik heb hiervoor nog steeds een excuus kunnen bedenken. Gastheer Lok wekte ons afgelopen week voor een ochtendwandeling. Om 6.00 uur zijn we de buitenwijken van Banepa ingetrokken, slenterend door vuilnis, hondenroedels (die ik overigens steeds meer ga haten) en zo nu en dan een rijstveld zouden we de zon op moeten zien komen. Gezien de zon zich tot 8.00 uur achter de himalaya bevind zat dit er niet in. Lekker hoor Lok!! Mijn liefde voor honden is in dit land helaas op een dieptepunt beland. Als er s’nachts een zijn smoel opentrekt dan ontstaat er een kettingreactie. Geen enkele oordop is hier tegen op gewassen. Ik zou er s’nachts zo graag op uit trekken om met mijn samourai zwaard een slachtveld aan te richten... Berners jullie zijn gewaarschuwd!!

Ik heb hier nog weinig natuurschoon kunnen aanschouwen, dit bewaar ik voor het laatst. Vanuit mijn dagelijkse busreis heb ik bij een heldere hemel voor even een blik op de Himalaya. Enorme gesteentes doemen dan op boven het wolkendek. De rijstvelden met haar locale agrariers zijn wonderschoon te noemen. De cultuur en vooral de gezichten van mensen zijn hier zo puur dat deze de grootste indruk zullen achterlaten. Ik zou graag enkele fotos plaatsen maar door de enorm trage verbinding is dit momenteel niet mogelijk.

Vanuit Nepal.

Wiebren