phe-ri bhe-tau-lah!

Vol verwachting klopte mijn hart. Na een vijftigurige vliegreis werd er op de hoteldeur geklopt. Al het ijsleed in Europa deed de vlucht van mijn reismaat Noduk vierentwintig uur doen vertragen. De jongen was doodop.

Mij is altijd vertelt dat je het beste herstelt van een jetlag zonder te slapen. Zodoende deze maatregel ook toegepast op de Zuid Koreaanse. Er stond nog een uitnodiging open van schoolhoofd Neeru Dhakal en familie. Een ideale gelegenheid om voor Noduk een eerste indruk te krijgen van deze cultuur. Neeru woont op de bovenste verdieping van de Sunshine school. Aangezien ik na twee dagen al heimwee kreeg naar de kinderen besloot ik vroeg in de middag heen te gaan om Noduk te introduceren aan de driehonderd uitgelaten bengels. Als een koning werd hij ontvangen. Allen smeekten ze om nog één voetbalpartij. De technische Ji-Sung Park inclusief de getalenteerde Maleisische zaalvoetbalballer Sarvin en mijn persoon renden de longen uit ons lijf. Park snakte naar adem in de nog voor hem onbekende ijle Nepalese lucht.

Na zonsondergang verzamelden we ons rond het kampvuur om aan de maaltijd te beginnen. Het werd een avond met diepe filosofische thema’s. Meneer Dhakal, stevig voorhanger van de Boedhistische levenswijze zette de toon door de ‘waarheden’ van zijn goeroe Khrisnamurti aan ons te verkondigen. Ik was enigzins voorbereid omdat ik een boek van Dhakal heb mogen lezen. Het was een veelkleurig gezelschap. Sarvin bracht als Sikkhist (een vorm van Hindoeisme en Islam) haar filosofie veelvuldig naar voren en bombardeerde net als ik, Dhakal, met tal van kritische vragen. De verlichte man had het levenspad gevonden en wij als twintigers konden dit nog niet helemaal bevatten. Het kwam erop neer dat Dhakal door buiten zijn gedachten te treden een vonk van het ware levensgeluk te voelen. De psyche is relatief en daarom voor hem onbelangrijk en niet de ultieme waarheid. Het land is doordrongen van filosofieen over levenswijheid, geluk en het redeneren over religies. Zelfs in de uitgaansgelegenheden kom je ermee in aanraking. Het is mede waardoor ik mijzelf thuisvoel in dit land.

Mijn filosofie over deze periode is dat ik enorm veel geluk heb ervaren in de relaties en contacten die ik heb opgedaan, of ik dit nu buiten mijn gedachten of met het hart ervoer, het voelde buitengewoon goed. Na vier uur onder de sterrenhemel, tussen de dialogen door, ongelovelijk goed te hebben gegeten deed ik een poging om in het ledikant van éénmeterzestig in slaap te vallen. De volgende ochtend keek ik in de ochtenddauw neer op mijn geliefde schoolplein. Met een laatste wenk verliet ik de school om samen met Noduk, Clément en Sarvin aan onze vakantie te beginnen.

Onze eerste bestemming was Chitwan, een junglegebied gelegen in het zuiden met een veelzijdige flora en fauna. De temperatuur was na een wekenlange ‘kou’ zeer aangenaam. Net als de lodges waarin we verbleven. Het is vreemd om plotseling de westerse luxe weer even te mogen ervaren. Tijdens het verkennen van de omgeving werden we op de hoofdweg van het dorp plotseling verrast door drie dravende olifanten, bereden door de lokale Thari bevolking. Opvallend was dat de beesten volledig beschilderd waren met swastika tekens, ook wel hakenkruizen genoemd. Het is een eeuwenoud teken van geluk en bescherming en een personificatie van het leven en de wisselende jaargetijden.

Aan het einde van de middag werden we rondgeleid door de inheemse cultuur. Het blijft een fascinerend straatbeeld om locals te zien werken aan het bouwen van een huis van klei en riet, of om de vrouwen kilometerslang met kromme ruggen hout en stenen te zien dragen om de mannen van materialen te voorzien. Daarnaast zijn het de kinderen die altijd glimlachen en intens gelukkig zijn om in de prut met een lege fles te voetballen. Daar tegenover blijft het ongemakkelijk om als toerist met camera in de deze situaties rond te dwalen. Ik probeer het schuldige gevoel soms af te kopen door eens een potje honing of doppinda’s te kopen. Het is tweeledig, de mensen hebben toerisme nodig voor de ontwikkeling die het land wil realiseren.

De volgende ochten werd het programma in de vroege ochtend voortgezet met een kanotocht. In een uit een boomstam gehakt bootje gingen wij op zoek naar vijf tot zeven meter lange krokodillen. Op een hoogte van tien centimeter en de handen binnenboord voeren we door een diepe mysterieuze mist. Er was niets te zien. Na de benauwende tocht trokken we de jungle in om op zoek te gaan naar neushoorns. De gids vertelde ons dat deze zeer aggresief kunnen zijn en dat we bij gevaar direct in een boom moesten klimmen. Mochten er geen lianen voorradig zijn dan moesten we gaan liggen en hopen dat het gepantserde monster een goede dag had. Het was een veilige gedachte dat onze gids gewapend met één steen voorop liep. We liepen urenlang door ongerepte natuur en struikelde menigmaal over verse neushoornpoep. Het beest zelf was onvindbaar. De diversiteit in deze jungle is enorm, je kunt er olifanten, neushoorns, tijgers en poema’s vinden. Vanwege het hoge olifantengras in deze tijd van het jaar liet voor ons de neushoorn nog even op zich wachten.

Teruggekomen aan de rivierbank van Chitwan werden we verrast met het baden van de olifanten. De kollosale beesten worden dagelijks afgekoeld in de rivier waar wij dezelfde ochtend in gevaren hadden. Hannah en Mohammed, die ik de vorige dag had ontmoet, stonden midden in de rivier ons toe te roepen om ze te vergezellen. Voordat ik nog even een moment aan de krokodillen kon denken had ik mijn kleding al uitgetrokken om vervolgens met Noduk op de rug van het vijfduizend kilo zware zoogdier te klimmen. Ik was zo blij als een kind. Toen ik uitgelaten en iets te interessant, voor het mooie meisje Hannah, met losse handen het dier probeerde te berijden liet ‘Fant, zich vallen. Paniek alom, want Noduk kwam in de sterke rivierstroom terrecht. Ik kon mijzelf nog net vastklampen aan de rug van het beest. Het gevaar van krokodillen loerde en Stroo kwam met geen mogelijkheid vooruit. Aan de rivieroever werd menig camera te voorschijn gehaald om mijn maatje te zien verzuipen. Met één hand hangend aan een olifantenteen en de ander reikend naar de drenkeling vond ik een arm. Ik trok de jongen met al mijn kracht naar de nietsvermoedende badende vijftonner. Toen hij net in veilige haven leek aan te komen liet het beest twintig kilo stront los. Na deze warme douche van darmvocht was mijn maatje gelukkig gered van de ondergang. Hannah was uitgelaten en is die dag niet meer gestopt met lachen.

Na de schijt van ons af te hebben gewassen vervolgden wij onze weg op de rug van een olifant terug naar de jungle. Je voelt jezelf op deze reus zo machtig, geen dier die je durft aan te vallen, dachten wij. Plotseling hoorden we een gegrom vanachter de tropische gewassen. Drie van de in totaal tien olifanten raakten volledig in paniek. Dit uitte zich in stampen, stijgeren en trompetteren. Verschillende toeristen werden heen en weer geschut in de krappe zadels. Deze keer zat ik in de positie om het schouwspel met de camera vast te leggen. We hebben geen moment kunnen waarnemen waar de dieren nou zo van schrokken. Zonder gewonden konden we verder om daarna enkele herten en krokodillen te spotten. Teruglopend over toendragebied met uitzicht over de rivier keken we naar een schitterende zonsondergang. In de avond, zittend rond een kampvuur, in wederom een nieuw reisgezelschap filosofeerden we nog even over avontuurlijke belevenissen van die dag.

Om zeven uur in de ochtend begonnen we de volgende dag aan een laatste ronde met onze gids door het nationale park van Chitwan. De man was vastberaden een neushoorn voor ons te vinden. Tien minuten voor vertrek uit het park vonden we op een afstand van twintig meter een grazende ‘rhino’. Voor ons was Chitwan onvergetelijk.

De busrit naar de volgende bestemming Pokhara was zwaar. Vanwege de slechte wegen stuiterde ik vijf uur lang op mijn te krappe stoel. Het was het waard. Pokhara is gelegen aan de voet van de himalaya en omringd door bergmeren. Samen met Sarvin, Clement, en Noduk hebben wij hier de kerstdagen doorgebracht. Op eerste kerstdag hadden wij een boot gehuurd om rondom het meer te peddelen. De Fransman en Australische deden een poging om te roeien maar dit fenomeen blijkt toch alleen voor Hollanders weggelegd. Natuurlijk kon ik de vaardigheden die mijn zus mij eens leerde, als professioneel roeier, in deze situatie goed gebruiken. Na het roeien zijn we een berg gaan beklimmen waar we aan de top een gouden Boedhabeeld konden aanbidden. Na een kerstzegen van deze mammon kwam ook aan deze wonderschone dag een einde.

Ik wens jullie een gezegende tweede kerstdag toe en nog een feestelijke week in het oude jaar. Vanaf een dakterras, schrijvende in de koele zomerzon;

Wiebren Veenstra.