Jail Ransom en het onvermijdelijke afscheid.

Na menig virus te hebben verslagen kon afgelopen vrijdag mijn maag er niet meer tegen. De gehele nacht sprintte ik heen en weer naar het toilet. Net als Lok, want die maakte zich grote zorgen over mijn gezondheid. Op het moment dat ik met mijn hoofd in de toiletpot hing stond Lok ernaast om mij te vragen of hij mij niet snel naar het ziekenhuis moest brengen. "Nee Lok, laat mij maar even uitkotsen, praten we daarna verder." Op de gang kwam ik Lok wederom tegen om mij te bestrijden met allerlei insect repellents, de man wilde mij tevergeefs op allerlei manieren genezen. Liggende in mijn bed met stevige maagkramp werd er aan de deur geklopt. Drie bezorgde gezichten fermde zich over mijn slappe lichaam. "Mijn vrouw neemt de zorg nu over", vertelde Lok mij. Na enig verzet werd mijn gezicht besprenkeld met rijstwater. Na al het gekots moest ik mij ook aan dit ritueel overgeven. Na enkele dagen volledig te zijn uitgedroogd heb ik het besluit genomen om maar weer eens wat te gaan drinken en mij voor te bereiden voor mijn laatste week 'Sunshine'.

In de laatste week moest er uiteraard teveel geregeld worden. Nu was er één opdracht waarmee ik al weken in mijn maag zat, dit verklaart misschien mijn buikgriep van afgelopen weekend. Eén der leraren wilde mij inzetten voor een transactie voor één van zijn vrienden. De naam van de opdrachtgever was: Jail Ransom. Ik verzin dit niet! De bedoeling was om op het juiste uur voor een heleboel geld een uit hout gesneden Christusbeeld te kopen. Dit beeld mocht alleen aan een blank persoon uit het westen overhandigd worden, ik was de uitverkorene. Het zat mij niet lekker en ik heb er zelfs van wakker gelegen. Op de één of andere manier heb ik het ook aan niemand durven te vertellen. Het was een mysterie met teveel vragen. De leraar, Suresh, is een nogal norse man met een hypnotiserende gelaatsuitdrukking. Ik was daarom niet in staat om uberhaupt enige vragen te stellen. Als een mak schaap ging ik met hem mee, wetende dat mijn familie mij terug zou kunnen vinden via de aantekeningen in mijn dagboek. Mijn belangrijkste taak was om de naam 'Jail Ransom' te onthouden en de gegraveerde details van Jezus te herkennen. In de slums van Bhaktapur werd ik in een soort stal geleid. Achter enkele kribbes werden de ornamenten tevoorschijn gehaald. Ik was op mijn hoede en schatte mijn kansen in al zou het tot een gevecht moeten leiden met de duistere Nepalese zendelingen. Klein waren ze, zoals allemaal, ik zou het moeten kunnen winnen. De transactie verliep gesmeerd. Als godsdienstwetenschapper wist ik welke vragen ik moest stellen en gaf mijn goedkeuring aan de houten Heer; Jezus. De tas met geld werd achtergelaten en op de verlaten terugweg kon ik weer opgelucht ademhalen. Ik vroeg aan Suresh waar dit nu allemaal over ging. Wederom keek hij mij zwijgend op een hypnotiserende manier aan. Waar ik die dag aan meewerkte weet ik niet, misschien een pop met coke of andere illigaliteit.

Weer terug tussen de veilige muren van mijn klaslokaal kon ik mij weer overgeven aan de warmte van mijn kinderen. Voordat ik mijn afscheid aankondigde kreeg ik al menig afscheidsbrief en tekening. Eén van de eerste keren dat ik even geen woorden meer kon vinden voor de lesstof. In mijn laatste les aan klas 5 schonken de kinderen allen één voor één lepel van hun lunch. (Bonen, rijst, dhal, noodles) In een gemaakt bord van één van de blikken etuils heb ik genoten van het slijmerige prutje en werkelijk nog nooit zo lekker gegeten.

Mijn laaste grote opdracht was het organiseren van een schilderwedstrijd. Het succes van afgelopen week over 'the environment' was niet ongehoord gebleven en moest van schoolhoofd Neeru grootser worden aangepakt. Voor een hondertal kinderen kochten Sarvin en ik, verf, canvas, kwasten, tal van materialen voor een succesvolle middag. Op kleden werden de kinderen verspreid om in de buitenlucht hun eigen artistieke doek te creeren. De collega leraren waren in extase want ze mochten toekijken, iets waar ze op Sunshine zeer goed in zijn. Ik voel me als een vis in deze ongehaaste mentaliteit. Tegen het eind van de middag leek het mij leuk om met alle collega's een borrel te gaan drinken. Vergezeld met een tiental enthousiastelingen werd er gulzig thee gedronken op de idyllische locatie; durbar square in Bhaktapur. Het voelde als een soort afscheid van een fantastisch stel mensen die ik in de laatste zeven weken als vrienden ben gaan zien. Ik moest mij haasten om mijn laatste bus te halen terug naar mijn familie in Banepa.

In de avond werd het tijd voor een samenvatting van de sponsoractiviteiten. Aan de volgende doelen hebben 'wij' verschillende schenkingen kunnen doen.

Sunshine school: projector en school materialen.

Surya Vinayak school/weeshuis: speelgoed, schoolmaterialen en computers.

Adarsha Balvikas Kendra school/weeshuis voor gehandicapten: speelgoed en kleding.

Kinderen van Rina (huishoudhulp Lok): gedeelte van het schoolgeld voor de komende twee jaren.

Namens alle bovenstaande instellingen wil ik jullie hartelijk bedanken. Met vijftienhonderd euro kun je hier daadwerkelijk bergen verzetten.

Diezelfde nacht kon ik niet slapen. Alle indrukken maalden urenlang door mijn hoofd en tevens voelde ik de angst voor mijn laaste dag 'Sunshine'. Het is soms onwerkelijk om te bevatten welke dingen ik hier dagelijks heb meegemaakt.

De volgende dag beleefde ik op een wolk, ik kan het niet anders omschrijven. Zwevende in mijn dagelijkse wandeling verzamelden zich de eerste 'Sunshine' kinderen om mij heen om vervolgens met in elke hand tien kinderhanden naar school te lopen. Tekeningen, brieven, lotusbloemen, ik werd overladen met cadeaus en de dag moest nog beginnen. Van lesgeven kwam niet veel terrecht. De schatten wilden op het laaste moment nog zoveel mogelijk van me weten. Aan het einde van de middag werd er een officieel afscheid georganiseerd. Verlegen word je ervan. In militaire parades stonden er tweehonderd 'youngsters' voor me, om aandachtig te luisteren naar mijn laaste woorden. Ik stond perplex en met een brok in mijn keel, maar gelukkig kwam ik goed uit mijn woorden, inspiratie vanuit het hart. Nadat de kinderen het Nepalese volkslied inclusief instrumentele begeleiding voor me gezongen hadden verliet ik de 'Sunshine' hemelpoort om vervolgens van mijn wolk af te springen.

Ik werd tegengehouden, terrecht want ik had nog geen afscheid genomen van mijn Nepalese engel; Rubina. Zij wilde maar al te graag met me mee om mij te helpen met de laaste souvenirs. Ik werd onverwachts vergezeld door Sarvin wat 'het moment' voor Rubina stevig verstoorde. Plotseling werd Rubina ziek en vluchtte naar huis. Niet veel later moest Sarvin ook naar een andere bestemming. Ik donderde van mijn wolk af en moest even relativeren op één van de nabij gelgen tempels. Ik moest haar bellen, Rubina. Ik verzon een smoes dat ik onmiddelijk haar hulp nodig had en dat ze maar even moest vergeten ziek te zijn. Na enig gestamel besloot ze terug te komen, mits; 'the other girl wasn't there'. De Nepalese schoonheid kwam terug om mij onder het maanlicht, op de traptreden van de Siddhu Tempel een cadeau te geven. De kunstenaresse overhandigde mij een aantal van haar zelfgemaakte schilderijen! Sprakeloos was ik, gelukkig had ik mij voorbereid en kon ik haar enigzins troosten, met in vergelijking met haar schenking, een kleinigheid. Dromerig schuivelden we nog even door de tempelcomplexen totdat ik haar van mijn wolk moest trappen om terug te varen en afscheid te nemen van huize Lok.

Dit afscheid verliep net als alle anderen, hartverwarmend en met waterige ogen. Ik ga deze mensen missen.

Wiebren.