Think globally, act locally.

Na het afronden van de examens zou deze week volgens de schoolkalender een welverdiende vakantie volgen voor mijn ijverig studerende kinderen. Zij leken uitgeput, totdat schoolhoofd Neeru het voorstel deed of de kinderen vrijwillig in hun vakantie wilde terugkomen om lessen te volgen van juf Sarvin en meester Wiebren. De vermoeide gezichten veranderden in glimlachende pretogen. Euforie alom, want de vakantie was geannuleerd. Met de nieuwe juf, afkomstig uit Australie, besloten om er een creatieve week van te maken. Samen hebben we dubbel zoveel inspiratie wat het voor de kids en voor onszelf nog leuker maakt.

Afgelopen weekend bezocht ik per toeval een festival in Kathmandu met als thema:
Global warming, keep the environment clean. Een prachtig onderwerp voor de creatievelingen van Sunshine. Met als thema; think globally, act locally, hebben de kinderen posters gemaakt over de effecten van afvalverbranding, de gevolgen van ontbossing en oplossingen voor de vervuiling in Nepal. De vakantieles was een waar succes. Muisstil waren ze, uren aan het werk om met minimale middelen iets kunstzinnigs te produceren. De volgende dag kwam biologie chemicus Sarvin met het briljante idee om 3d posters te maken van van de werking van het hart, de longen en de bloedvaten. Ik moest mij aardig in het zweet werken om uberhaupt iets te presenteren betreffende deze materie. Gelukkig was ik de overgebrachte medische kennis van mijn moeder niet vergeten. Wederom zoet waren ze. Na het rinkelen van de schoolbel hoorde ik één van de kinderen het volgende in zichzelf mompelen; "Oh no, the hours are like minutes in here"

Na de les werd ik uitgenodigd door vriend en collega Thakur om samen naar de bruiloft van zijn zus te gaan. Het is hier momenteel het seizoen voor bruiloften. Elke week worden hier in Banepa wel twee of drie trouwerijen in de straat gehouden. Iets wat naast honden soms slapeloze nachten bezorgd. Na de ceremonies verschillende keren als toeschouwer te heben meegemaakt mocht ik nu als gast een feest bijwonen. Een verering en wederom een cultureel hoogtepunt. Samen met Thakur en zijn motorclub vertrokken we naar de bruid en familie. Op het dak van de woning werd ik ontvangen met bewondering. Een honderdtal ogen staarden mij verlegen aan en gaven mij de gebruikelijke 'namasthe' groet. De vrouwen groeten met de handen tegen elkaar en de mannen knikken met het hoofd en schudden de hand. Het knikken doet hier wonderen, hetzelfde als enkele zinnen Nepalees, je raakt één met de locals en wordt beloond met een onbeschrijvelijke hartelijkheid. We werden direct aan het eten gezet, letterlijk. Ik weet niet meer wat ik allemaal naar binnen heb moeten werken. Enkele voorbeelden zijn gekookte organen, inhoud van darmen in een culinaire bloedsaus, alles afkomstig van een buffel. Ik mocht het lekkernij wegspoelen met Nepalese rijstwijn. De ammoniak met 30 procent alcohol verzekerde mij dat de overgebleven bacterien het niet zouden overleven, het stelde mij gerust en verbloemde de braakneigingen. Na de uitputtingslag overwonnen te hebben was het tijd voor foto's. In eerste instantie van de bruid, dacht ik. Je wordt hier vanzelf narcistisch want men wilde allemaal op de foto met de blonde reus. Na de handtekeningen en andere facebook gegevens vertrokken we met dezelfde club terug naar huize Thakur waar ik de nacht zal verblijven.

Thakur woont met zijn gezin in Bhaktapur en biedt onderdak aan verschillende studenten van de Sunshine school. Zijn hartelijkheid en ondeugendheid straalt af van het kortgedrongen mannetje. De avond was nog jong dus besloten we een avondwandeling te maken door de eeuwenoude straten van Bhaktapur. Onder de goudgele sterrenhemel waren de tempels een waar mysterie. De stroomuitval brengt op deze manier een wonderlijke schoonheid. Slenterend en enigzins op mijn hoede door de nauwe stegen had Thakur een nieuwe verassing voor me. Plots dook collega lerares Rubina uit het niets op om ons uit te nodigen in haar, hoe zou ik het omschrijven, mijn, grot, in haar huis. Door tunnels van 1,50 meter hoog waande ik mij in een donkerte waarin ik begon te twijfelen of ik er ooit weer uit zou komen. Gelukkig kende ik mij collega's te goed en had ik een rotsvast vertrouwen in de afloop. In een ruimte van twee bij twee meter introduceerde Rubina mij haar huis, een idyllische bedstee met dezelfde plafondhoogte van 1,50 meter. Rubina, een jonge telg van 25 is al enige weken nogal geinteresseerd. Dit uit zich in sms-en, flirten tijdens de luch en een dagelijkse waterval aan vragen. Dagelijks kom ik te laat voor het eten bij familie Lok. Deze avond zag ze haar kans mij te kidnappen. Thakur begon al over de uithuwelijking en de problemen betreffende de afmetingen van haar bedstee. Ik wist niet waar ik het zoeken moest in de ruimte van 4 vierkante meter. Gelukkig kwam ook aan deze avond een eind al zou ik de volgende dag wel mijn beloftes moeten waarmaken om door Bhaktapur te worden rondgeleid door mijn Nepalese princes, Rubina.

Diezelfde nacht sliep ik naast een buffalo, zijn naam was Thakur. Op twintig centimeter van mijn gevoelige gehoorgang lag het beest als een bezetene te snurken. Ik kon geen kant uit. In de andere kamer lagen studenten, daarnaast familie, mentaal zocht ik naar een ontsnappingspoging maar dit was een illusie. Fluiten, hoesten, vloeken, alles probeerde ik om de man te kalmeren, tevergeefs. Na een laatste keer op de klok te hebben gekeken was het 0.400 uur. Om 05.30 uur hing het kleine vette mannetje boven mijn gezicht,
wake up Veenstra, morningwalk.
Lam schrok ik me, ik heb er nog nekkramp van. De ochtendwandeling werd, waarschijnlijk door mijn getreuzel, een motorrit. Met een ochtendtemperatuur van 5 graden maak ik me zorgen dat mijn extreme verhoudheid niet veranderd in en longontsteking. De stof gecombineerd met de kou is niet ideaal. Slingerend over bergwegen bezocht ik een boeddistisch tempelcomplex uit de vijfde eeuw. De gebouwen zijn ware museumstuken doordat opvallende details nog zo goed zichtbaar zijn. De uit hout gesneden goden poseren in allerlei erotische standen waar zelfs de Grieken zich ongemakkelijk in zouden voelen. Na de rijke geschiedenisles begon ik om 0.800 uur aan mijn tweede ontbijt, bruine bonen met curry. Om 10.00 uur lunch, Dhal met rijst, verhongeren zal ik hier zeker niet.

De middag stond in het teken van Rubina. Het meisje heeft een mooie persoonlijkheid. Het is intrigerend om te ervaren hoe zij in haar hindoeistische cultuur in het leven staat en tegelijkertijd de gelijkenissen te zien de we met z'n allen delen. De uren vlogen voorbij als minuten.

In de avond werd ik in huize Lok verrast met drie nieuwe vrijwilligers uit Australie. Een ware invasie. Samen met Mia, Elise en Clement drong het tot ons door dat het einde van ons project nadert. Wij waren er alle vier tijdens het avondeten stil van. De vier rookies uit Australie filosofeerden druk over hun eerste ervaringen. Vanmiddag heb ik afscheid genomen van Mia en Elise, na drie maanden gaan zij naar huis. Volgende week start ik aan mijn laaste werkweek. Vrijdag zal ik mijn broertje Noduk van het vliegveld halen om vervolgens te gaan rondtrekken. Hier kijk ik enorm naar uit. Noduk, alvast een goede reis, het wordt onvergetelijk.

Wiebren