Een avontuurlijk 2011.

NAMASTE! Een spandoek van de omvang zoals alleen mijn ouders kunnen produceren vulde mijn gezichtsveld in de aankomsthal van Schiphol. Mijn papa en mama en maat Ico Spriensma kwamen vervolgens te voorschijn achter het grote doek. De blijheid straalde van onze gezichten. Na een reis kijk ik altijd enorm uit naar de ontmoeting met mijn ‘relatives’. Het ‘moment’ is kort maar opluchtend om elkaar na een backpack vol belevenissen weer te zien. Na mijn, volgens Noduk genaamde ‘body bag’, met mijn laatste krachten op de tassen trolley getild te hebben zweefde ik naar mijn bloedverwanten. De droom duurde nog even voort want ik werd besprongen door drie uitgelaten beeldschone Nederlandse dames. Mijn sponsorteam, Marlies, Laura, Willemien en Mobi waren ook naar Schiphol gekomen. De drie buurvrouwen, inmiddels vriendinnen van elkaar geworden, hadden zich na werk en andere verplichtingen naar het vliegveld gehaast. De schatten. Na mijn Nepalese hondenhaat vond Marlies het nodig om haar Mobi, een kruising tussen een jack russel en een cocker spaniel, in mijn armen te gooien. Ik vroeg mij af of ze besefte dat zij speelde met het leven van het tedere beestje. Ik heb het voorbij laten gaan en gunde even later, mijn zweetsokken aan het mormel. Verscheurd werden ze.

Een week daarvoor gaf ik een dikke knuffel aan mijn maatje Sarvin. Het moment was gekomen om gedag te zeggen. De Maleisische vloog terug naar Singapore om daar haar zus te bezoeken. Daarna vertrekt ze terug naar haar woonplaats Perth om haar medicijnenstudie voort te zetten. De meid heeft een fantastische persoonlijkheid en ik ga haar missen. Zoals velen die ik, in dit land van het hart, heb kunnen ontmoeten. Soms vraag ik mij af of de omstandigheden de bepalende factor zijn voor het ontmoeten van bijzondere mensen, of dat het de persoonlijkheden zijn die de omstandigheden bepalen. Ik denk beide. Twee maanden is maar even, maar wat kun je jezelf in dit tijdsbestek leren kennen.

Afgelopen maandag ben ik samen met Noduk een bergwandeling gaan maken richting de toppen van het Annapurna gebergte in het noorden van Nepal. Annapurna stamt uit het Sanskriet en staat voor de godin van de oogst. De beklimming was stijl en mede door de ijle lucht werden er regelmatig pauzes ingelast. Zonder mijn stok had de knie het niet gehaald. De beklimmingen hebben een aantal weken geleden de meniscus lichtelijk doen beschadigen. Tijdens de beklimming hadden we uitzicht over de bergen Annapurna South, Huchly en Machapuchhere. Annapurna is de op negen na hoogste berg ter wereld met een hoogte van 8091 meter. Tijdens de tocht kwamen we terecht in een authentiek Nepalees bergdorp. In dit dorp figureerden we zonder dat we het wisten in een Nepalese filmscene. Ik knikte naar de regisseur en maakte het gebaar dat ik wel even wilde assisteren met mijn Canon. De knik terug ontbrak en ik werd met strenge blikken teruggedrongen naar de rol van toeschouwer.

Na een laatste nacht in de idyllische bergstad Pokhara vertrokken we middels een achturige busreis terug naar Kathmandu. In de laatste dagen heb ik Noduk Swayambhunath Stupa en Boudha laten zien. De boedishtische tempels die in de eerste week beschreven zijn.

De zesentwintige urige terugreis met tussenstops was lang en vermoeiend maar mooi om de droom nog eenmaal in mijn hoofd te laten afspelen. Onze zeer geslaagde reis zat erop, op naar nieuwe avonturen in 2011 . ‘The core of mans spirit comes from new experiences’, een citaat van de jonge avonturier Christopher Mc Candless, uit het boek van John Kraukauer, Into the Wild.

Ik wil jullie allen een avontuurlijk nieuw jaar toewensen. Jullie zijn van harte welkom voor een kop Nepalese massala melkthee! Bedankt voor de geweldige support op deze reisblog. ‘Happiness is only real when shared’.

Wiebren Veenstra