Yoga en andere culturele eigenaardigheden.

Terwijl ik mij op allerlei manieren probeer te verdiepen in de hindoeistische cultuur met haar schat aan tradities blijkt mijn gastgezin Christelijk te zijn. "Dien God is mien God" zal pabbe Gert zeggen. De cultuurbarbaren gaan wekelijks naar de adventskerk en proberen nu ook mij te overtuigen om hier aan deel te nemen. Ik overweeg het nog eens. De missionarissen in huize Lok hebben het zendelingenwerk volbracht en zijn afgelopen week terug naar India vertrokken, ik heb hier zo mijn bedenkingen over. Gelukkig is hier de meerderheid nog steeds hindoe en wordt ik nog steeds overladen met aanbiddingen. Tot nu toe hebben we koeien, honden, kraaien, Vishnu, Shiva en Ganesh aanbeden, elke dag staat er weer een nieuwe God op. Een intrigerende bezigheid, het voedsel wordt aangepast op de specifieke God. Ik verheug mij nog steeds op de dag dat we honden gaan offeren, de misbaksels.

Na drie weken aandringen was ik afgelopen week dan toch echt aan de beurt om deel te nemen aan de Yoga bijeenkomst. 5.00 uur s'ochtends stonden de dames op mijn slaapkamerdeur te beuken. Om 5.30 uur vertrokken we richten de Zen zaal. Het verbaasde mij hoe levendig het is op dit tijdstip. Er werd al weer druk gehandeld in mandarijnen en bananen. De tanden werden gepoetst met plaatselijk rioolwater, net als de gezichten en de oksel die er weer voor een dag fris tegen aan kunnen. Op de rijstvelden stonden vrouwen met pikhouwelen het land los te bikken, zelfs hier is de emancipatie doorgedrongen.

In de Zen zaal ging ik braaf in mijn kleermakerzit voor de zen meester zitten. De man met meer haar dan gezicht en een oranje gewaad bleek van elastiek te zijn. Het leek wel of hij in elk lede maat twee keer zoveel gewrichten had dan ik. Gezien ik in de ochtend een hark ben heb ik maar de rol van toeschouwer gekozen. Mijn Franse kamergenoot Clement wrong zich in allerlei bochten om het beste jongetje van de klas te zijn. Vooral de ademhalingsoefeningen, een enorm gekreun en gerochel, waren fascinerend om mee te maken. Buiten de gymzaal verzamelden zich een aantal kinderen om in militaire parades hun karatetrappen uit te oefenen. Direct vloog ik naar buiten op zoek naar een samouraizwaard, deze blijkt toch helaas alleen in Japanse tradities voor te komen. Na deze afleiding luisterde ik nog naar enkele Ayurveda's om vervolgens terug naar mijn welgewenste ontbijt te sprinten. Plots stond de Zen meester weer voor mijn neus, uit het niet komen ze. Of ik binnenkort eens zijn Ashram kom bezoeken. Hindoe, Christen, al die keuzes!

Het ontbijt is een lust in huize Lok. Yoghurt, banaan, gedroogde rijst, pannekoeken, eieren afsluitende met de Nepalese melkthee. Onze kok at tot nu altijd de overblijfselen van ons geschrans zittend op de keukenvloer. Na enig aandringen van mijn attente huisgenootje Wendy is ze nu eindelijk bij ons aan tafel komen zitten.

Na het ontbijt vertrek ik dagelijks weer vol van energie naar de Sunshine school. Ik ga die koters nog missen. De tijd vliegt en volgende week starten er examens waardoor ik enige tijd geen les kan geven. De conversaties worden met de dag interessanter. Zij zijn allen zo 'willing to learn'. Net als ik, want 'teaching is learning twice'. Met onderwerpen over nieuwe vormen van energie, de rennaisence en mensenrechten kun je fantastische dialogen met ze voeren. Op deze manier heb ik ook echt het gevoel dat je iets kunt bijdragen in dit land. Mijn geluk is dat ik helemaal vrij ben in het presenteren wat het voor mij ook een extra impuls geeft. De lessen worden afgewisseld met een partijtje voetbal of een quiz.

Op het dakterras van de principle bereid ik dagelijks mijn lessen voor. Dit deed ik tot afgelopen woensdag samen met de enige vriendelijke en niet blaffende hond die ik in Nepal heb leren kennen. Nu hebben een stelletje dorpsdebielen het beestje vergiftigd! Diezelfde dag nog vond ik twee nieuwe pups naast mijn studie tafel. In de brandende zon schreeuwden de beestjes om moedermelk. Ik heb ze nog net van de verbrandingsdood kunnen redden. De moedermelk werd lastig en ik heb ze nu al enige dagen niet meer gezien.

Na al het dood en verderf was ik die middag samen met een tal andere kinderen bijna zelf aan mijn eind gekomen. Nietsvermoedend liep ik samen met de leerlingen richting de bus. Plots springt er een vrouw voor de groep om ons te beschermen voor een blootliggende elektriciteitskabel die midden op de weg lag. Deze was losgeschoten van de palen boven ons. Op een levensgevaarlijke manier sprongen we een voor een over het staaldraad, kinderen eerst uiteraard. Gelukkig liep ook deze situatie weer goed af.

Komende week wil ik het een en ander gaan organiseren van het fantastische sponsorbedrag dat bij elkaar is gefietst. De school is dolblij met de hulp die ik samen met jullie op deze manier kan bieden. Waar ik nog nadacht over de aanschaf van schoolbanken, speelartikelen of boeken gaat ook Nepal mee in haar digitale revolutie. Men zou namelijk graat een beamer willen aanschaffen. Er zijn al enkele computers aanwezig waardoor dit een rijke aanvulling zal zijn op het lesgeven. Aangezien deze school niet de armste is van de omgeving heb ik besloten om de sponsering te verdelen over meerdere locaties. Komende week wil ik meerdere vrijwilligers in weeshuizen en scholen bezoeken om te kijken waar behoefte naar is. Naast deze zaken denk ik na over de mogelijkheid om twee kinderen voor twee jaren van scholing te voorzien. Je moet hier helaas goed oppassen waar je het geld aan doneert. Ik ken verhalen van andere vrijwilligers dat er helaas maar al te vaak misbruik van wordt gemaakt. Vrijwilligers en toeristen zijn hier ware business. Ik zal ervoor zorgen dat het op de goede plek terecht komt, hierover binnenkort meer.

Afgelopen weekend ben ik even vertrokken uit mijn 'slumdog' paradijs. Samen met twee andere vrijwilligers zijn we naar Nagarkot gegaan. Een soort 'frontporch' dorpje van de himalaya. Hier uitgekeken over de machtige toppen van de himalaya, een mystieke ervaring in zowel de ochtendgloren als de zonsondergang. In de avond keken we uit over een magistrale sterrenhemel. De witte streep waaraan ons sterrenstelsel zijn naam heeft te danken was duidelijk zichtbaar. Na een maand eindelijk ook de schitterende natuur van Nepal kunnen aanschouwen.

Het gaat jullie goed allemaal, ik hoor dat het enorm koud is in de lage landen. Een witte Sinterklaas misschien?

Tot een volgende blog!

Wiebren