De wonderbaarlijke spijziging

De liefde voor de land groet met het uur. Hoe armoedig de straten, huizen en marktkraampjes zich soms ook voordoen, de glimlachende mensen voeren altijd de boventoon. De arbeidsparticipatie mag hier dan wel niet zo hoog zijn, mensen hebben tijd voor elkaar, tijd voor thee, tijd voor yoga, tijd om te leven. Met 87 vakantiedagen per jaar worden hier eeuwenoude tradities in stand gehouden. Misschien richt ik nog eens een politieke hindoepartij, het bevalt mij wel.

Daar tegenover vraag het enorm veel geduld voor een snelle westerling zoals ik. Een voorbeeld. Afgelopen dinsdag ging ik samen met schoolhoofd Neeru en een backpack vol rupees (Nepalees geld) naar de hoofdstad om een projector voor de school aan te schaffen. Aangezien ze hier geen 'expert' hebben winkelde ik mezelf van hut naar schuur. Na lang zoeken vonden we tussen de mandarijnen de enige stoffige projectors aanwezig in Kathmandu. Ik stond erop een goed apparaat aan te schaffen. "Desnoods laat ik er een invliegen door mijn digitale zwager Arjan" zei ik tegen grootmoeder Neeru. Na een uur telefoneren naar allerlei louche lokale 'experts' vonden we eindelijke de juiste 'winkel'. Hier moest uiteraard eerst twee uur onderhandelt worden over welke type we zouden nemen, type A of type B. Na de beslissing voor aankoop waren plotseling de accesoires zoek, deze moesten komen van de andere kant van de stad en dit zou hier met een uur al kunnen zijn.

In de tussentijd werd ik menigmaal gebeld door de Amerikaanse Joanne waar ik mee had afgesproken om het een en ander in te kopen voor haar school/weeshuis. Na het eerste telefoontje vroeg ik haar geduld. "De Nepales verkoopwereld is niet zo vlot dus over tijd kan ik niets met je afspreken."

Hier ging de zakenvrouw niet mee akkoord. Op dat moment raakte mijn geduld op, vooral wanneer mijn maag leegraakt en de energievoorraad slinkt ben ik niet voor rede vatbaar. "Het is sponsorgeld, dus je wacht maar". Deze keer bleef ik redelijk. De 'laidback' cultuur is nog niet helemaal tot haar doorgedrongen. Na verschillende keren met elkaar gebeld te hebben, uiteindelijk maar afgesproken dat ze een start zal maken met de inkopen. Uiteraard tot een maximumbedrag. Ze was samen met een aantal scholieren en die wisten precies wat ze nodig hadden. Op dit punt voelde ik al nattigheid. Waar ik een dag nodig had om een artikel aan te schaffen was Jo in een uur klaar met shoppen. Een uur later ontving ik het volgende tekstbericht:

'Oh shit. Somehow I confused 300 euro with 3000 euro, anything extra u have left over would be helpful.

De dame had haar creditcard gegeven en voor 3000 euro aan speelgoed, computers, televisies en dvd spelers ingekocht. Ik dacht nog even aan een grap maar na een telefoontje bleek het hysterie haar handtekening te hebben gezet, er was geen weg meer terug. Ze had haar skivakantie naar Europa eind deze maand alvast maar gecanceld. Joanne met business relaties over de hele wereld en koffers vol 'management kennis' was in deze situatie toch iets te gehaast. Helaas kan ik haar financieel niet verder helpen, 'ons sponsorgeld' heeft al een bestemming en deze ga ik niet opgeven voor deze stommiteit. Via verschillende wegen hebben we uiteindelijk gelukkig het bedrag nog met 1000 euro weten te reduceren.

Jo was de volgende dag vastberaden de kinderen een geslaagde sinterklaas te geven. Een microbus vol met artikelen arriveerde voor de school met weeskinderen. De beteuterde koppies inclusief mijzelf, wisten niet wat ze hier mee aanmoesten. Het springtouw, de voetbal en de knikkers waren melancholischer wijs interessanter dan de dvd's, cpu's en andere digitale rommel. Het schoolhoofd kon ik nog net redden van een hartverzakking door te melden dat dit voor ons een 'kleinigheid' was. Jo kon mij op dat moment wel wurgen.

De rest van de middag verbleef ik op de school om thee te drinken, momo's te eten en lesstrategieen te bespreken. Met drie weken lesgeven op de welbefaamde Sunshine school maak je naam in dit land. Naast deze activiteiten werd mijn lengte nog enige uren ingezet voor de versiering van plafonds in de klaslokalen.

Volgende week zal ik de uiteindelijk aangeschafte projector officieel aan de kinderen van de Sunshine school overhandigen. Deze week ben ik daar maar enkele dagen aanwezig geweest vanwege examens. Gisteren heb ik een nieuwe vrijwilligster kunnen introduceren op de school. Enorm leuk om met haar de lesstof vanaf volgende week samen te kunnen voorbereiden. Op deze manier ontmoet ik bijna dagelijks nieuwe contacten, ik geniet en ben onwijs gelukkig dat ik deze ervaring kan meemaken. Bedankt voor al jullie support vanuit Nederland!

De hartelijke groeten,

Wiebren