Never Ending Peace And Love

Er is onrust in het land. Als een angstige, mistige deken, hangt er een vreemde stilte over de vallei. Ten teken van het naderende onraad paraderen militairen trots door de nauwe stegen van de stad en kijken me met een wanstaltige blik aan. Ik bevind me op het Dhurbar Square, het fenomenale, eeuwenoude plein waar majestueuze beelden met hun waakzame uitstraling de stad beschermen.

Plotseling hoor ik een luid cadans van tromgeroffel dat wordt opgevolgd door intimiderende leuzen. Als een echo weerkaatsen de geluiden tussen de bronzen hindoesculpturen die zich niets van het tafereel aantrekken. Langzaam komt de menigte dichterbij. In een optocht van duizenden volgen ze hun scanderende propagandistische leiders. Met zwaaiende, vuurrode vlaggen, de communistische hamer en sikkel en het swastika symbool intimideren ze de omstanders.

Overal waar je komt wordt er intens gedebatteerd over de aanstaande verkiezingen. Na het einde van de burgeroorlog, zeven jaar geleden, heeft een Maoïstische partij het land geleid. Er heerst hier een ongelofelijk wantrouwen in de gevestigde orde. De lust naar macht en de onkunde van haar leiders heeft het land in een terugval gebracht. Het bewind heeft inmiddels haar wederhelft, de CPN alliantie 33 partij, van de verkiezingslijst geschrapt wat heeft geleid tot ernstige terroristische aanslagen. Rebellen verschuilen zich in de bebossingen langs de snelwegen. Wanneer een trotse chauffeur het toch waagt te pendelen, dan wordt deze pardoes bekogeld met brandbommen.

Deze ochtend heerst er ook onraad in de Dudpathi, onze straat. Vanaf het dak van de school kijk ik neer op een verzamelde groep lokale Newarianen, die angstig gadeslaan naar een uitbraak van paniek, ongeveer honderd meter verderop. Vanuit het trappenhuis komt, Shanti, mijn gastvrouw, haastig naar boven gelopen. Haar resolute uitstraling lijkt vandaag geheel van haar gezicht te zijn verdwenen. “Evacuate, evacuate!”

Mahesh blijkt zich nog steeds in een peinzende toestand te bevinden en lijkt zich niet al te druk te maken om de situatie. Ik moet een besluit maken. Met de huidige kennis over de kracht van de explosieven lijkt me het verstandig in het gebouw te blijven. De rebellen zijn, volgens de Himalayan Times, geen scheikundige virtuozen, al heeft het lokaal tot ernstige verwondingen geleid. Vanuit de keuken zien we de bomb squad naderen, de Nepalese militaire opruimingsdienst. De straat is verlaten en er heerst plotseling, een serene stilte over de stad. De vogels en zelfs de honden lijken de beklemmende atmosfeer te voelen. Het is stil. De seconden lijken minuten en de minuten lijken uren. Als een schokgolf waaiert het onheil door de vallei, de ramen huiveren in hun omheining en een stofwolk nadert met de snelheid van de zandstorm. Het is donker. Om mij heen hoor ik alleen verstomde geluiden en de Dudpathi lijkt voor even een rampgebied.

De Nepalese inlichtingendienst heeft deze keer gelukkig de straat op tijd, in een geruime cirkel, weten te ontruimen. De bom bleek zich wederom in één van de rijstkokers te bevinden. De stilte is terug, de stilte voor de volgende storm. Alsof er niets is gebeurd gaan we verder met ons werk. In Nepal leeft men alsof je morgen sterft. Hier leer ik alsof ik eeuwig leef.