Didi en de waterdragers

Al vroeg in de ochtend word ik opgeschrikt door een verzengende geur van diesel die door de kieren van mijn hut is binnengekomen. Beneden op de weg draait een prehistorische betonmolen die wordt omgeven door verweerde, krom lopende vrouwen die het gedrocht voeden met manden vol stenen, zand en cement. De manden worden door middel van teugels bevestigd aan het voorhoofd en door sigaret rokende mannen in een jachtig tempo vol geschept. Aan het uiteinde van de machine staat de volgende groep vrouwelijke arbeiders klaar om de manden met beton, op teenslippers, op een wankeltrappetje, naar de eerste verdieping te brengen. Ik wrijf nog een keer de slaap uit mijn ogen en bekijk het tafereel met leder ogen aan. Aan de gezichten van de vergroeide vrouwen kan ik weinig emoties ontdekken, strak, als mieren en onverschrokken volbrengen zij hun taak.

Mijn gastgezin is alweer vroeg wakker en focust zich op huishoudelijke taken die in de ochtend altijd met enorme overgave worden uitgevoerd. Vader Mahesh houdt zich deze morgen al enige tijd bezig met de verzorging van zijn gevonden straathond en puppy. Met een sprong passeer ik de uitwerpselen van het afzichtelijk uitziende beest, om de fontein te bereiken die mij verfrist van de dieselgeuren. Mahesh blijkt zijn gevonden kameraad die ochtend te hebben gewassen in dezelfde fontein, kluwen met haren en vlooien dwarrelen samen met mijn ochtendslijm door het nauwe putje. Mahesh is een warrige filosoof, hij zweeft dagelijks door het schoolgebouw en weet me op elk moment wel te bevroeden met een retorische vraag.  Ondanks zijn kalme uitstraling weet hij keer op keer te dwepen met zijn vaardigheid in het repareren van witgoed, of in dit geval, het repareren van zijn hond. Hij haalt dan zijn Zwitserse zakmes uit zijn pantalon, kijkt mij met een strakke, donkere blik aan en wijst met een strenge vinger naar het instrument. De decubitus van het aangetaste beest wordt zorgvuldig met een blauwe emulsie behandeld. Omdat het konijn vorige week aan dezelfde behandeling is gestorven, Mahesh bewaart namelijk het rattengif in de medicijnkast, haast ik me met opgetrokken wenkbrauwen naar keukenprinses Endira.

Endira is de huishoudhulp van familie Dhakal. In iedere vooraanstaande familie is er in dit land wel een hulpkracht te vinden. Ik noem haar Didi, dat staat voor oudere zus. Een gewoonte die wordt aangenomen door familieleden. Didi slaapt naast haar gasstoof, de kam met donkere zwarte haren pronkt elke ochtend op het kussen van haar onopgemaakte bed. Over de verweerde kast, waarin zich haar specerijenhandel bevindt, hangen haar kledingstukken. Met krantenartikelen uit 2003 heeft ze de muur achter haar kooktoestel afgeplakt om de vetspetters op te vangen. Op haar aanrechtblad is het een drukste van jewelste. Snelwegen van ijverige mieren voeren de resten af van het fenomenale eten, dat Didi ons dagelijks opdient. Tijdens mijn ontbijt roer ik de lepel in de honingpot, met uiterste precisie langs de verzopen insecten, om mijn chapati van enige zoetigheid te voorzien. Didi bruist van de energie en staat op elk moment van de dag voor de familie klaar. Ik kan me volledig in haar verliezen. Is het vreemd om me zo intens in anderen in te leven en tegelijkertijd niet te kunnen voorstellen hoe deze manier van leven voor mezelf zou kunnen zijn?

Gefascineerd door vreemden, wil ik weten wat ze eten, wat ze denken, maar vooral ook gefascineerd raken in wat ze doen.

Ontzettend nieuwsgierig loop ik met mijn kop melkthee naar het balkon en kijk nog één keer naar de verweerde gezichten van de hardwerkende waterdragers. Ik laat de vreemden door mijn gedachten wentelen en probeer de verborgen mysteries achter de strakke riem, beteugeld om het hoofd, nogmaals te ontdekken.