Korenoogst en de kringloop van ons bestaan

Het gewijde karakter van de eeuwenoude stad Bhaktapur doet mij dagelijks ontwaken in een onophoudelijke droom. In de huidige oogstperiode wordt het koren van het kaf gescheiden door middel van handgemaakte waaiers. De groep van waaiers bestaat uit drie vrouwen waarvan één de mand met graan langzaam langs de waaier laat vallen. Op deze manier wordt het kaf de sacrale straten van de stad in geblazen. In de verzamelde heuvel met koren wordt deftig huisgehouden door een aantal vetgemeste kippen die uren later van hun hoofd worden ontdaan.

Versuft schuif ik vroeg aan de ontbijttafel aan en laat mijn een ei voorschotelen door keukenhulp Didi. Prompt zetten de eiwitten zich om in realiteit waarmee ik met vurige passie en bevlogenheid mijn volgende les mag voorschotelen. Vanuit de openstaande ramen in het klaslokaal worden we overladen met claxonerende voertuigen, gebrom van dieselaggregaten, blaffende honden en een aantal opgewonden duiven. De enkelvoudige afscheiding naar de andere klas confronteert ons met een brullende leraar die zijn ultieme kans als onderofficier bij het Gorkha leger blijkbaar heeft laten schieten. Het ritme in deze atmosfeer is overweldigend. Ondanks de oneffenheden heerst er een serene rust in het lokaal.

De gilden zullen Bhaktapur nooit verlaten. Je kunt het horen aan de ritmische slagen van de timmerman, de wevende slag van de kledingmakers, de stiptheid van de schoolbushelper en aan ijverige families die met minuscule sikkels de velden maaien. Het belangrijkste werk ter wereld wordt verricht door gewone mensen die geleerd hebben hun werk op een buitengewone manier te doen.

Na schooltijd nestel ik me op één van de Royal Enfield motoren om met de broeders naar hoger gelegen gebieden af te reizen. Mijn bescherming bestaat uit een bandana, korte broek en ultiem vertrouwen in mijn chauffeur. De roetwolken die ik van passerende vrachtwagens onthaal zijn een goede voorbereiding op de waterpijp die doet volgen. Nippend aan mijn melkthee luister ik naar de onnavolgbare Nepalese conversaties.

Bij het volgende ochtendritueel kijk ik met de hand op mijn hart naar de studenten. Zo vrij als een vogel, rustend op een takje dat breekt, de studenten van Sunshine School blijven zingen omdat ze weten dat ze vleugels hebben.